Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/204

 Do „Moulin Rouge“.
 — Czekajcie — krzyknął skrzywiwszy się potwornie baron „Pan“ — Znam jeden lokal, tak sobie, nie świetny, możliwy!... Ale kobiety...
 Cmoknął lubieżnie.
 — O... to to! — podchwycił Corovicini. Baron się zna. Ufamy.
 — E, jeśli chodzi o klasycznego eksperta to tylko Zebrzydowski!
 War zaśmiał się nerwowo.
 — Nie znam tego lokalu... ale idę.
 Baron kazał podać szampana.
 — Wypijemy na cześć najpiękniejszej, którą Zebrzydowski oceni.
 — Brawo! — zawołał War. Teraz na cześć wybranej przez barona.
 — Brawo! Brawo! — nad temi zaś dwoma — my urządzimy sąd i wydamy wyrok.
 Kielichy dźwięczały. Szampan musował. Ktoś zaczął grać, ktoś inny stojąc przy pianinie śpiewał trochę fałszywie.
 Zebrzydowski krzyknął na lokaja.
 — Atrament i papier.
 — Jest wszystko jak zwykle w zielonym gabinecie. Czy mam tu przynieść?
 — Nie, idę tam!...
 Wychylił kielich i zapalił cygaro.
 — Panie Zebrzydowski, panie War, czas na nasz konkurs. Tam zaczną się teraz najlepsze numery. Już północ... — zawołał baron.
 — Za chwilę! Możecie się panowie ubierać. Jestem gotowy!
 Wyszedł.
 Przy pianinie podpity chór głosów śpiewał swawolne kuplety.