Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/214

 — Aj, Kasiu, Kasiu!...
 — Co, boli?
 — Eh tam!... Jak ty marnujesz siebie, kobieto! Zamiast sobie i komuś dać szczęście i rozkosz do czego jesteś jakby stworzona, ty tymczasem...
 — Zaczyna się piła, widzę.
 — Moja droga, jestem twoim bratem jedynym i chcę twego szczęścia, twego dobra... a ty nie rozumiesz samej siebie.
 — Och, aż nadto rozumiem i znam i dlatego proszę cię, Krzysiu, daj mi spokój!
 — A ten twój wybuch przed chwilą?... ta jakaś jakby ekstaza czy... szał?
 — To był zachwyt nad Dunajcem — uśmiechnęła się.
 — Niech będzie i tak ale ja to inaczej tłomaczę. Nie chcę ci wyjaśniać, bo zresztą... sama wiesz! I pomyśleć, że twój upór dziecinny opóźnia ci tylko dnie szczęścia.
 — Dziękuję ci za dnie! Ja chcę już teraz długotrwałego i prawdziwego szczęścia — wybuchnęła.
 — O, to to rozumiem!
 Ucałował siostrę, objął ją i okręcił dokoła siebie. Kasia śmiała się.
 — Jeżeli nie będziesz nudził, to chodź ze mną pokażę ci wiszar nad Dunajcem. Moje ulubione miejsce w Sławohorze.
 — Gdzie pewno rysujesz plany architektoniczne i freski na fasady gmachów — zażartował.
 — Nie, tam nie rysuję — odrzekła trochę kapryśnie.
 — Szczególne! Ty tu ukrywasz się przed światem i ludźmi a szczęście i to te prawdziwe, długotrwałe szczęście, czeka na ciebie w postaci hrabiego...
 — Krzysiuchna, daj mi spokój! prosiłam...
 — Ależ zlituj się dziecko, ja już teraz nie ustąpię! Muszę zawieść hrabiemu konkretną odpowiedź.
 — Bardzo łatwa i bardzo konkretna — nie — i basta! jak mówi wuj Gucio.