Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/235

 — I mówiłam, że jedyną ozdobą mego życia jest Tomek. Wybacz, zadałam kłam samej sobie.
 Wtem usłyszeli głos Tomka.
 — Proszę państwa, jak się nazywają te kwiaty?
 Podbiegł prędko trzymając konia za uzdę i pokazywał zdaleka dwa szkarłatne kielichy kwiatów. Ujrzawszy Kasię w ramionach Dębosza, stanął oniemiały, bezradnie, pociągany przez szarpiącego się konia.
 — Przywiąż go przywiąż do drzewa i chodź tu do nas — zawołał Dębosz wesoło, głosem jeszcze wzburzonym.
 Tomek prędko spełnił polecenie. Zbliżał się patrząc na nich szeroko otwartemi oczami.
 Andrzej pochylił się do niego.
 — Ucałuj nas teraz razem, Tomek. Pani będzie moją żoną i już będziemy naprawdę razem.
 Chłopak z okrzykiem szalonej radości rzucił się na szyję obojga, łącząc ich w jednym uścisku i wołał zdyszany:
 — To i w tej Szwajcarji będziemy także razem?...
 — Nie, tam odwiedzimy ciebie od czasu do czasu. Ale ty będziesz już teraz do naszego domu przyjeżdżał — rzekł Dębosz patrząc na Kasię wzrokiem, w którym był cały ogrom szczęścia.
 — Do naszego domu — powtórzyła z uczuciem i pochyliła się nad Tomkiem jak matka.
 — Ach ty, drogi nasz artysto!...

 Kuchary 1930 r.