Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/42

nie czuwał nad nią w nocy ale nawet nie słyszała, kiedy się zjawił.
 Podnosząc się raźnie z chrzęstliwej pościeli, rozbawiona swoją przygodą śmiała się do Tomka wesoło.
 — Czemuż to nocowałeś na polu. Co?...
 — Dyć ja tak zawsze.
 — Jakto, nie śpisz w chałupie? Dlaczego?
 Chłopak milczał.
 — I nie zimno ci na polu, nie straszno?
 — Ni, a zapach je piękny i tylo powietrza i ja sam na miedzy, to wolę na polu niż w chałupie, na piecu z dzieciokami.
 — Masz rację, tu się wybornie śpi! — zdradziła się. — Ale teraz chłodno. Brrr... zimna kąpiel. Tomek, od dziś będziesz sypiał we dworze koło kuchni, z Juraskiem.
 Chłopak zaczerwienił się i zmieszał.
 — A bez co tak?
 — Bo możesz się przeziębić.
 — E, ja zwyczajny! Czasem to i w kopanie ziemniaków jeszcze se w lesie sypiam, bo w lesie cieplej. A zawdy co na dworze, to na dworze. Ja zwyczajny.
 Znać było, że propozycja Kasi nie zachwyciła go.
 Chłopak przestępował z nogi na nogę i patrzył na panią z wahaniem i lękiem.
 — No, co chcesz powiedzieć Tomek? Mów śmiało!
 — A to bojam się okropnie, że me jaśnie pan wygna ze dwora, kiej przyjedzie. Straśnie się tego bojam, bo mnie powiadali.
 — Kto ci takie głupstwa opowiadał?
 — A Marcycha. Peda, że takiego odmieńca to tylko pani dziedziczka cierzpi ale, że jaśnie pan... To już i gliny nie będe mioł i onych figur prześlicznych?
 Łzy błysnęły w oczach pacholęcia, szczere łzy głębokiego zmartwienia.