Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/66

 — Proszę mnie puścić... ja mieszkam.
 — Ależ wiem, wiem i właśnie tam pojedziemy.
 Szarpnęła się mocniej z okrzykiem zgrozy.
 Wtem ramię mężczyzny odgięte jakąś obcą siłą uwolniło ją z brutalnego uścisku. Napastnik odepchnięty potoczył się na bok. Jakiś okrzyk-przekleństwo. Kasię prowadził ktoś inny, mocno trzymając pod ramię.
 Przerażona szarpnęła się znowu.
 Ale krzyk zamarł na jej ustach. Ujrzała przy sobie twarz Dębosza skurczoną z gniewu.
 — Koleżanko to ja! proszę się uspokoić. Jedziemy na dworzec, pociąg za dwie godziny odchodzi.
 Milczała.
 Czyż to dalszy ciąg snu?
 Wsiedli do auta, jechali...
 — Jakiś koszmar mnie dręczy — przemówiła Kasia.
 — Nie, droga pani, zły koszmar już się rozwiał... Niech pani nabierze sił i będzie trzeźwą. Dojeżdżamy do hotelu. Pani zabierze swoje rzeczy, zapłaci i jedziemy na dworzec... Proszę się postarać być zupełnie spokojną. Tak trzeba.
 — A pan?...
 — Ja mieszkam tuż obok. Jedna chwila, będę przy pani.
 Auto stanęło przed dużym gmachem rzęsiście oświetlonym. Wkrótce jechali znowu razem.
 Kasia spytała nieśmiało.
 — Skąd pan tu?... przecie rozstaliśmy się w Mestro.
 — Jechałem razem z panią, w innym wagonie. Nie chciałem się pani narzucać. Ale przecie nie mogłem puścić pani samej tu, w tych warunkach. Czuwałem!
 — Czy pan był... czy pan... widział?
 — Tak, byłem w porcie podczas odpływania „Margerity“... Potem widząc pani nastrój, czuwałem ostrożnie z postanowieniem zabrania pani dziś, koniecznie, tym właśnie nocnym po-