Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/73

 — Allez vous en! — krzyknęła pani Beata piskliwie.
 — Tak, kukłą! Młoda kukła śmieszy, stara wzbudza obrzydzenie!... Tego... owego... tak!... obrzydzenie!
 Wyszedł prędko i rzucił drzwiami aż jęknęły ściany.
 — Jaka mamunia, taki synalek! godna para ani słowa! Za biletami pokazywać. Uf! Uf! do stu djabłów, już nie mogę!
 Hrabia sapiąc i klnąc poszedł na górę i zapukał do pokoju żony.
 Nie było odpowiedzi, więc wszedł. Pokój zastał pusty. Hrabia rozejrzał się, wypił szklankę wody i usiadł ciężko przed kominkiem na którym tlił się jeszcze ogień. Mohyński wciąż mrucząc do siebie dołożył parę polan i zapatrzony w płomień drzemał i klął na przemiany.
 Prawie już nad ranem weszła hrabina. Była spłakana i poruszona niebywale.
 — Guciu, a ty czemu markujesz, czemuż nie śpisz?
 — Zirytowałem się na Beatę i tak ot, siedzę. Toż skandal moja droga, co ona Kasi nagadała w jej domu. Wstyd... hańba! Wstydziłem się za nią.
 Hrabina wzruszyła ramionami.
 — Cóż, to nie znasz siostruni?... Całe szczęście, że nie pozwoliliśmy jej przyjechać tu samej. Gadzina! Pęcherze z jadem i złością musiały jej znowu nabrzmieć, więc tak gryzie. Ale biedna, biedna Kasia.
 — Byłaś u niej?
 — Chyba, że nie u Beaty!
 — Czy ona naprawdę chce rozwodu?
 — Kto?! — wrzasnęła hrabina.
 — No, przecie Kasia, o nią pytam.
 — Ani jej to w głowie powstało! To złote serce. Opowiedziała mnie wszystko. Była w Neapolu i trafiła na moment ich odjazdu do Afryki. Wyobraź sobie!
 — Wiem! Ale czemuż nie zawiadomiła nas albo Krystyna, że jedzie. Nie puścilibyśmy jej samej.