Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/76

 — Niechno on tylko przyjedzie a zechce ją przejednać, to tym swoim czortowskim urokiem dokona tego bardzo prędko.
 — Dałby Bóg! Lękam się jednej ewentualności.
 — To jest?...
 — Wpływów tego, kogo ona spotkała w Wenecji, kto podążył za nią incognito do Neapolu, widział także odjazd Wara, czuwał nad nią, ocalił ją od awantury, skłonił do powrotu i przywiózł do kraju.
 — Na zdrowie! A toż kto taki?
 — Jej kolega z politechniki i przyjaciel, architekt i rolnik. Nazywa się Andrzej Dębosz.
 — Dębosz?... Oj, to coś pachnie jakby salą sejmową...
 — Nieźle trafiasz, pochodzi z chłopów.
 — Z chłopów? Czyli poprostu jest chłopem...
 — Wykształcony, inteligent!
 — Hm!...
 — Z tego co Kasia mówiła wnioskuję, że to człowiek silny duchem, energiczny.
 — Hm... jakiś Wyrwidąb, czy Waligóra...
 — Nie żartuj! Z tego co słyszę to człowiek przyszłości i mam wrażenie...
 — Że kocha się w Kasi, czy tak?
 — Oczywiście. Ale ona nie zdaje sobie z tego sprawy. Łączy ich szczera przyjaźń.
 Hrabia zrobił dowcipną minę.
 — Przyjaźń to zaczarowany kwiat, który mężczyzna podaje kobiecie, lecz ten kwiat w jej ręku przeistacza się w słodki owoc miłości. Rzadki wypadek, by nie spożywali go razem.
 — Ależ Auguście!
 Hrabia mówił rozbawiony.
 — Przyjaźń z miłością jednym dążą szlakiem, miłość pędzi naprzód, przyjaźń pełznie rakiem.
 — Dajże spokój z temi żartami! Stary jesteś a wiecznie błaznujesz — ofuknęła hrabina.