Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/80

 — Słuchaj no Felek, nie mędrkuj, bo ja jak dobry to dobry, ale kiej się ozeźlę, to ta zęby łacno porachować potrafię.
 — A sprobujta ino.
 — La Boga pani gospodyni już wstali — pisnęła Franka.
 Do obory weszła Dęboszowa. Kobieta starsza, średniego wzrostu, raczej drobna, żywa i czerstwa. Głowę miała owiniętą w wełnianą chustkę, na sobie tułubek watowany. Twarz jej bladawa miała wyraz pogodny, oczy jasne, wesołe i dobre.
 — Zwijata się dzieci? Bóg dopomagaj!
 — Bóg zapłać! Zwijajom się tera, bo ździebko zaspali, jako, że na zmianę jakowąś idzie — tłomaczył Kadej uchyliwszy grzecznie czapki.
 — Ano już dzień duży a roboty huk! Felek odwiezie mleko do mleczarni a Kadej niech obrządzi konie i po śniadaniu trza jechać na kolej po syna.
 — Prawda, że to dziś już przyjadom! To i chwała Bogu! Cni się bez niego, bo człek zawdy pewniejszy kiej znające oko patrzy.
 — Pewno, pewno, ale was, Kadeju nie bardzo trza pilnować. Pomyślenie niezłe macie w głowie.
 — A mnie to pani gospodyni nic nie rzeknie? — przymiliła się Franka.
 — Wiadomo, żeś śwarna dziewka! Ale idź no już do świń, maciory trza wypuścić a w koryta narychtować. Felek niech zaraz parnik rozpali...
 — A mliko? — spytał chłopak.
 — Powieziesz, ja parnika dojrzę. Przódzi jeszcze zjeta śniadanie, już się warzy.
 — To ja letę — zakrzyknął Felek, ale zatrzymała go Franka.
 — Pomóż mi bańki powytaczać, strasecnie ciężkie. Otwórz chlew i wypuść karmniki ja biegnę po żarcie.
 — Jużci wszystko Felek a Felek!... a kiej kogo chwalą, to już aby nie jego. Nie póńdę. Otwieraj sama.