Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/82

wywały się energje, trzepotały skrzydła zdobywców najlepszych pozycji. Po pewnym czasie przycichło wszystko, tylko w sadzie piały koguty i cicho biedołiły gołębie. W kuchni Franka i parobek z chłopakiem spożywali śniadanie. Obsiedli wszyscy stół, na którym dymiła się wielka misa zacierek na mleku. Z dużego bochna chleba gospodyni krajała potężne kromki, podając wszystkim i nie żałując. Zacierki dolewała każdemu do mniejszych misek, które mieli przed sobą. Słychać było siorbanie Kadeja. Jadł rzetelnie a wciąż patrzał, czyli w dużej misie nie widać dna. Ale gospodyni była czujna, zaś osmolony sagan na płycie wzbudzał zupełne zaufanie.
 — Czegoj tak chlustacie to jadło w siebie, że aże się dom trzęsie od onego siorgania. Wieta, że gospodyni przykazuje zawdy cicho jeść — zaszeptała Franka do Kadeja w chwili, gdy kobieta oddaliła się po nową porcję zacierek.
 — A kiej smakowite jadło, to mam sie go wstydzić?
 — Pan tyż nie lubi takiego jedzenia.
 — Pan je gospodarz na dwóch włókach, a ja jego parobek i tyła!
 — Głupiśta!
 — Samaś głupia — będzie ta ludziom od jadła widziwiać, wielga pani! — ofuknął Felek.
 Druga misa rozlana po miskach znikła tak samo prędko jak pierwsza, poczem odłożyli łyżki i podziękowali grzecznie gospodyni, ocierając usta syci i zadowoleni.
 — No, idźta z Bogiem każde do swojego. Kadej szykuj się do drogi. Burkę i baranice przyniesie Franka.
 — Juźci, co nową bryczką pojadę, prawda?
 — A no bryczką, bryczką a weź najlepsze konie a uprząż.
 — Toć gniademi klaczami pojadę, droga dobra, ino co one ścierwa trocha sie bojom kiej maszyna idzie, niby te jauta!
 — Samochody — poprawiła gospodyni.
 — Dyć tak!