Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/93

że człek się o własnych siłach może podnieść kie ino chce? A cóże to my nie widzieli? Do szkółki to to chodziło, ale zachciało się jemu gwałtem szkoły w mieście, ralnej czy jak tam. Poszedł, uczył się a potem już wyżej i wyżej i ot je tera pan!
 — Pewnie, pewnie — potakiwał Nowos i Cisak a Sucheń prawił dalej.
 — A co ta jeszcze z niego będzie tyż nie wieda! Jenżynier je znający, a o roli tyż się uczył niemało. Kto ta tera pozna, że on nasz chłop.
 — On się tego i nie zapira, a matkę swoją to tak honoruje, że choćby była i hrabinia, to lepiej by kiele niej nie tańcował.
 — Niema co, dobry je syn.
 — A pewnie! On ci matki na żebry nie wyśle, kiej Jasieniuk swojom.
 — Bójta sie Boga, ady u Jasieniuków w gębę nie było co włożyć.
 — Bo wałkoń je, choć i sam Pieter Jasieniuk. Kiej nie siedzi w kryminale, to sie wyleguje i tylo.
 — Jak brzucho krzyczy jeść to i ukraść musi — odrzekł Nowos flegmatycznie.
 — Ot, taki Dębosz on ci nigdy brzuchem do góry nie leżał choć i na dwóch włókach. Zawsze się uwijał, zawdy cości medytował.
 — No i widzima co wart — potwierdził Cisak.
 — Co ta gadać pan i pan! — zawyrokował Sucheń.
 — A jakbyśta wiedzieli co niektoj ino pan.
 — A ja wam pędom co chłop, ino mądry je i sposobny. I kużdy z nas taki by beł, kieby chcioł.
 — Jaby tyż chcioł a nie jestem.
 — Ba, tera kiejście starzy. Trza było przódzi mędrkować!
 — Ot i pojechali, ani śladu.
 — Wiadomo, maszyna.
 Strzelecki oglądał gospodarstwo Dębosza. W stodole Ka-