Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/94

dej z Felkiem i dwoma najemnikami młócili żyto na maszynie konnej. Felek poganiał konie.
 — Oto jeszcze jedno moje marzenie: kupno wspólnej lokomobili — rzekł Andrzej. — Ale trudno zebrać tyle grosza od moich współbraci. Opłaciłoby się sowicie i jakaż kultura! Ale to rzecz późniejsza, trzeba tymczasem pracować nad uzyskaniem większej wydajności zboża.
 — Sztuczne nawozy to ważna rzecz ale i to droga meljoracja. Zagórzany zaliczają się do bogatych wsi lecz i tu będzie trudno — dodał Strzełecki.
 — Zaczniemy od wzmożonej hodowli bydła — rzekł Andrzej. — Łąk mamy dużo i ten dział zachęca.
 — Tu już, dzięki panu, mleczarnia przekonała ich, że gotowy grosz jest i pewny. Pali wam się w głowie panie Andrzeju, i mam przekonanie, że dokonacie tu dużo. Wpływ wasz odczuwa się wyraźnie już nie tylko w Zagórzanach.
 Dębosz uśmiechnął się.
 — Pragnąłbym tego. Komu mają ufać, jeśli nie swojemu... Znali ojca mego i mnie od dziecka.
 — A jakże z planami budownictwa?
 — Na wiosnę rozpoczynamy stawiać Dom Ludowy. Pieniądze już są ze składek, materjał się zwozi.
 — Widziałem! Miejsce wyborne, blisko kościoła.
 — Ksiądz dopomaga nam dzielnie, bardzo pożyteczny. Pokażę panu plan domu, mam już gotowy.
 — Pszczół pan ma widzę dużo — zauważył Strzelecki, gdy się zbliżali do pasieki.
 — Dwadzieścia uli, matka ciągle powiększa. Jest z tego stały dochód, czasem niezły. Mamy centryfugę i zbyt łatwy.
 — Żona moja zaprowadza pasiekę w Sławohorze. Tam także wyborne warunki dla pszczół.
 — Dębosz spojrzał pytająco na Strzeleckiego.
 — Czy to majątek pana plenipotenta, ten w Beskidach?
 — Ten i jedyny no, i nie cały. To były ogromne dobra.