Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/111

 — A ty Duduś, co o tem myślisz?...
 Dorcia podniosła ciemne zasłony rzęs, odkrywając błękitną, jasną jak kryształ, toń źrenic, utkwiła je w rozkochanych oczach narzeczonego i odrzekła słodko.
 — Ja myślę, że to nie grzech wobec Boga iść tak we dwoje, dalej od ludzi, jedynie w obliczu słońca, kwiatów i ptaków. Rozmawialiśmy poważnie z sobą, pan taki dobry, świat piękny...
 — Och piękny, Doruś mój złoty!
 — Więc dlaczego ten nasz spacer wydał się mamuni złym? a może?...
 — Co Doruchna? Co?...
 Dziewczyna zarumieniła się jak kwiat jabłoni.
 — Może kto widział lub odgadł, że tam... na łące...
 — Że cię ucałowałem? Świętości ty moje najdroższe! Czyż taki pocałunek mógł ci zaszkodzić, czyż on cię zbrudził?
 — Ja wiem to było bardzo uroczyste, święte nawet...
 Przysunął się do niej bliżej, żar od niego buchnął na nią parzącym ogniem.
 — I czarowne... prawda Dorciu i takie nasze, nasze spojenie.
 — Tak, ale to może grzech, tego pewno nie można robić.
 — Obcym nie, ale my jesteśmy przecie narzeczonemi. Tyś już moją na wieki, Dudziu ukochana.
 Dorcia westchnęła.
 — Już za parę dni rozstaniemy się. Mój Boże!
 — Przyjadę do was, do Olchowa. Konno przyjadę na Jenie. Dobrze?
 — Jakto, konno z Wodzewa?
 — Tak. Znasz przysłowie? „niema złej drogi do swej niebogi“. A ty jesteś przecie mój skarb największy, nietylko nieboga.
 — Ach! to ślicznie! Ale jak pan przyjedzie, to wytworzy sensację w okolicy, okropną. To się już od razu wszystko wyjawi.
 — Już prawie, wszyscy wiedzą, a reszta się domyśla.
 — Mówił pan komu o tem, żeśmy narzeczeni? Ja mówiłam tylko mamuni.
 — A, ja pannie Irenie, i Marysiowi Turskiemu.
 — No, to już przez Marysia Marylę wiedzą wszyscy w Zapędach i dalej.
 — Panią to martwi?
 — Nie, ale za wcześnie, to nie dobrze.
 — Drwię sobie z ludzi! Owszem, niech wiedzą wszyscy. Zresztą i ślub postanowimy prędko.
 — Ślub? Co znowu?!
 — A poco mamy czekać?