Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/139

 — Chcę, żeby u mnie przedewszystkiem panowała... miękkość w otoczeniu i w domu — rzekł Ryszard znacząco.
 — Musi być miękko, gdzie tyle dywanów, gobelinów, otoman. Panna Dora narzekać nie będzie, bo i miękko i ciepło i ozdobnie; u nas wszystko wygodne i bogate, księżniczka by nie zgrymasiła nawet.
 Denhoffowi po twarzy latały skórcze nerwowe, z pod binokli rzucał na Wrońskiego złe spojrzenia.
 Ale Irena, choć niemile tknięta, zaśmiała się.
 — To też pan w tym przepychu używa jak książę.
 — No, dla mnie to nie nowina, ja inaczej nie umiem. Wodzewo to była buda, dopiero teraz ma europejską pozłotę.
 — Ee! Jednakże co jest szorstkiem, to i zostanie tem samem — rzekła Irena i skierowała rozmowę na inny przedmiot.
 Wroński sponsowiał, Denhoff natomiast rozweselił się niesłychanie i gdy tylko zauważył, że Wroński skończył podwieczorek, wysłał go grzecznie pod jakimś pozorem.
 — Ten pana ubóstwiany Oksfordczyk jest pospolitym gburem, dziwię się, że go pan tak wytrwale adoruje.
 — Już zaczyna mi brzydnąć, bo jest — jak pani słusznie zauważyła — szorstki, nazbyt despotyczny. Ja zaś tego nie znoszę.
 Po podwieczorku obejrzano ogród kwiatowy, obecnie pusty i smutny, oglądano budynek z centryfugą, park, poczem przez parów zeszli na okopy szwedzkie.
 — Pokażę paniom alejkę Dorydy.
 — Cóż to nowego?
 — Dawniejsza alejka marzeń, teraz tak przezwana od mojej Dulcy... od Dorci. W alejce Dorydy postawiłem ławeczkę, stolik, tam rozmyślam, marzę, fantazjuję... Tam będziemy kiedyś razem z Dorcią budowali...
 — Zamki na lodzie — śmiała się Ziula.
 — Nie! będziemy budowali naszą cudną przyszłość, naszą baśń tęczową.
 — Eh! pobierzcie się najpierw, nie uprzedzajcie faktów.
 — Zobaczą panie, jak będziemy szczęśliwi! Za tydzień znowu jadę do swej...
 — Dulcynei, albo Dorydy. Gdybym była Dorcią, tobym się obraziła — rzekła Ziula. Wymyśla pan jakieś Dorydy, kiedy ona jest Dorą, a już najwyżej Dorotą.
 — To za mało romantyczne.
 — Och jakiż z pana trubadur!
 Denhoff nagle krzyknął głośno.
 — Kto kocha Stasiulka?
 — Ziulka... — odpowiedziało echo z parowów skalnych.
 Ira Wybuchnęła śmiechem, Ziula poczerwieniała jak purpura.