Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/142

 Panny chciały wracać. Sprowadzono linijkę, Ira, Ziula i Maryś odjechali, Denhoff został.
 Irena powoziła. Siedząca zą nią Ziula smutnie wzdychała, wreszcie rzekła do Marjana żałosnym głosem.
 — To i pan Stanisław będzie siedział napewno, bo i on nie zapłacił.
 Maryś nie odpowiedział nic, jakby niesłysząc. Jechał zamyślony, z głęboką troską na twarzy, z takim skurczem w rysach, że zaniepokoił Irenę. Bardzo rzadko widywała u niego ten bolesny cień; zmieniony miał cały wyraz oblicza. Ira, znająca brata doskonale, odgadła, że mu dolega poważne ciepienie, różne od grożącej kary. Podniosła na niego oczy, i spytała serdecznie, jak siostra.
 — Co ci jest Maryśku? Takiś smutny.
 Młodzieniec ściął wargi i gwałtownie trącił konia; odjechał skutkiem tego spory kawał naprzód. Ale, wreszcie stanął i gdy linijka zrównała się z nim, rzekł do siostry matowym głosem.
 — Maryla zaręczona z baronem Poszyngierem.
 — Nie może być?! Skąd wiesz?
 — Pisał do mnie Skórski.
 — Jakiż niedelikatny!
 — Nie, owszem, on pisał w innej formie, ostrzgającej i jakby zachęcając do... walki. Bo ona nie z własnej inicjatywy.
 — Zmuszono ją?...
 — No, nie zmuszono, jest wszakże dorosłą, ale skłoniono. Poszyngier to miljoner, wmówili w nią: papo, mama, Gutek, to wystarczy. Skórscy są za mną, przynajmniej on. Wzywa mię, abym przyjechał do Warszawy.
 — Pojedziesz?...
 — Nie.
 Zaległo milczenie.
 — Dlaczego, Marysiu? — odezwała się Ziula. Więc ją poświęcisz?...
 — Ja... ją? Mój Boże miły! Ale poco pojadę, na urągowisko? Przecie ja z sobą przywiozę tylko moją miłość, nawet zgody ani przychylności rodziny swej nie mogę jej złożyć w darze. A z Poszyngierem rywalizować jako partja, nie dla mnie.
 — Ona cię kocha, ona może również pragnie byś przyjechał.
 — Nie, nie! Maryla gdy pragnie, to działa. Ona nie jest pionkiem. Ja ją znam. To już stracone!
 Uderzył konia szpicrutą nerwowym ruchem ręki i popędził z kopyta naprzód.
 — Biedny Maryś, ubolewała Ziula.