Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/188

ski, może wulkaniczny płomień, gorąca fala czysto ludzkich roskoszy. Tamta śliczny, tajemniczy błędny ognik, trochę bajkowy, jak legenda o aniołach, ta bujny, wrzący ogień, co przepala, parzy, a ciągnie.
 — Ofelja i Kleopatra — pomyślał Maryś.
 Ira przystojna i postawna, elegancka w ruchach zwracała uwagę, Ziula i Ania ładne kwiaty polne nęciły świeżością i swobodą szczerą, różną od wykrygowanych panien. Ale do konkursu z Marylą stawała tylko Dora. Która wygra?...
 — U mnie jedynie — ona... ta moja kobieta — płomień! — zmełł w ustach i z nagłem postanowieniem poszedł do Maryli.
 — Raz jeden chociaż trzymać ją przy sobie tak jak ci wszyscy.
 Idąc przez całą długość sali uspakajał się, był sztywny, pewny siebie.
 — Denhoff ujrzawszy go, szepnął do narzeczonej.
 — Pan Marjan idzie jak wódz; cóż za pyszna postać! jednak to... nienaturalne.
 — On idzie jakby zahypnotyzowany, może jest nieprzytomny? Do Maryli dąży — rzekła Dora.
 Turski skłonił się pannie Korzyckiej. Drgnęła, podniosła na niego szeroko otwarte oczy i powstała.
 — Nareszcie! — usłyszał szept jej ust.
 Przycisnął ją gorączkowo do siebie. Zaczęli walcować.
 Maryla nie odchylała twarzy na ramię tancerza, nie robiła bachancko rozkosznych uśmiechów, jak inne panny, ona tańczyła z wdziękiem naturalnym pełnym wytworności. Maryś czuł jej młode piersi na swoich, czuł zdrowe toczone ramię, oparte na nim mocno, i pomimo to był zadziwiająco spokojny.
 — Poco pan przyjechał na bal, skoro nie tańczy?
 — Ja? Ja wszakże tańczę.
 Ach! Zaledwo teraz... ze mną... Siedzi pan w foyer, jak mruk, zamiast bawić się, flirtować... Czy... czy nie ma na balu... pani Amy?
 — Nie...
 — To szkoda, trzeba ją było namówić, miałaby tu... duże pole...
 — Do czego pani zmierza?
 — Panu byłoby weselej przy tej... kokietce...
 — Czy i pani również wolałaby widzieć mnie z panią Amą?
 — Wszystko mi jedno, jestem narzeczoną.
 Słowo te ukłuło Marysia, ale jeszcze się przemógł.
 — Wiem... nie złożyłem dotąd... życzeń — rzekł z udaną obojętnością.