Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/19

hoff badał ją ukradkiem: czy to poza, czy też ona; rzeczywiście nic sobie z niego nie robi.
 — Zdaje się, że tak. A to orginalna panna!
 Sam zaczął mówić. Z początku o Wodzewie, potem o zagranicy. Poetyzował, mówił, jakby dla siebie, rozmarzał się.
 Nagle Irena stanęła, spojrzała mu prosto w oczy.
 — Czy pan długo będzie popasał w Wodzewie?...
 — Popasał? Dlaczego pani tak mówi? Ja chcę tu pozostać zawsze.
 — Wątpię!... Przepraszam pana za otwartość. Ja nie wydaję wyroków ze stanowiska praktycznego, to czynią inni. Poprostu zdaje mi się, że tacy ludzie jak pan potrafią; coś bardzo ukochać, ideowo, ale nie zdołają tego przy sobie zatrzymać i... á la longue muszą się z tem rozstać. Przyczyną bywa albo złe fatum, albo własna wina. Latanie bowiem po obłokach zmusza do oderwania stóp od ziemi, wówczas się ona wymyka.
 — Ja sądzę, że można połączyć jedno z drugiem.
 — Nie bardzo! Nie posiadamy genjuszów, którzyby mózgiem przebywali w Ikarji, rękoma zaś dzierżyli rzeczywistość.
 — Jeśli jednak jest ona ukochaniem?
 — Eh! Kiedy podobno sama miłość w tym wypadku nie wiele znaczy, trzeba siły.
 — Właśnie uczucie ją daje.
 — Siła uczuciowa i siła życiowa — to rzeczy różne.
 Denhoff był przygnębiony.
 — Pani Turska słuszną zrobiła uwagę. Pani mię zasmuca i to na początku.
 — Nie chcę pana martwić, bo zresztą może się mylę. Ale sądzę po sobie; ja także bujam i dla tego, widzi pan, jestem próżniak.
 — To pokaże czas, przyszłe płótna pani pędzla.
 Szarpnęła się niechętnie.
 — Niech mi pan o malarstwie nie mówi. Proszę.
 — Dlaczego to panią tak drażni?
 — Bo to są zaledwo moje próby; ludzie się z tego śmieją. Nie chcę rozgłaszania.
 Na zakręcie alei spotkali Marysia z drugim młodzieńcem, w mundurze niemieckiego studenta.
 — Mój brat, pan Mieczysław Korzycki, pan Denhoff — przedstawiła Ira.
 Panowie zamienili z sobą sztywne ukłony.
 — Ja pana miałem już przejmność spotkać, podczas jego konnej wycieczki — rzekł Denhoff do Marysia.
 — A tak! Jechałem właśnie do Zapędów!
 — Jakże majówka, organizuje się — spytała Ira.