Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/191

 — Pan tak okrutnie przedstawił świat. Czyż jest taki naprawdę... — mówiła Dorcia.
 — Dudusiu złoty, tyś jest anioł, świat to co innego. Zresztą wiesz co? ty jesteś szczerością, ja zaś twoim narzeczonym. Ale... w takim razie świat... byłby prędzej zbawiony — szeptał Ryszard płomiennemi wargami.
 Dora poczerwieniała.
 — Stawajmy na miejscach, gdzie nasze vis a vis?... — rzekła prędko.
 Turski znowu podszedł do Maryli.
 — Pani tańczy?
 Parsknęła śmiechem.
 — Zdaje się! A to w porę?!
 — Z kim pani tańczy?
 — Z narzeczonym.
 Kłamstwo i Blaga — przemknęła mu myśl.
 — Ach z baronem Poszyngierem — rzekł głośno.
 — Tak z moim narzeczonym — powtórzyła dobitnie.
 Turski zaciął silnie szczęki, spytał jeszcze prawie sycząc przez zęby.
 — Czy mogę prosić o mazura?
 — Zajęty.
 — A drugi mazur, kotyljon, następne kontredanse...
 — Zajęte wszystko, karnet mam zapisany doszczętnie.
 Obok zabrzmiał ironiczny głos barona.
 — Spóźnił się pan, widzę?...
 Maryś drgnął jak ukąszony, spojrzał na Poszyngiera okropnym wzrokiem. Jeden moment i byłby skandal, wtem Denhoff ścisnął Turskiego za ramię, niemal odszarpnął go od Maryli.
 — Panna Irena prosi pana...
 Odeszli.
 — Co pan znowu? Skąd mnie Ira?... Co to jest.
 — Pan tańczy z panną Ireną, odmówiła komuś tam; na pana czeka.
 Turski zrozumiał. Ścisnął rękę Ryszarda mówiąc jakimś żałosnym zgnębieniem.
 — Dziękuję panu, tyś mój dobry przyjaciel.
 — Spokoju panie! przecie to bal, to światowe lach tam ti... dy ry... bum! Śmiać się do rozpuku i hasać, szaleć.
 Irena wzięła brata pod rękę.
 — Tańczymy Maryśku, dobrze?... — spytała słodko.
 — Jak chcesz.
 Pochylił się i pocałował siostrę w rękę. Czuł, że ona z Denhoffem uratowali go od awantury.
 Po kontredansie Maryś palił w foyer, gdy podsunął się do niego Skórski.