Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/196

 Spojrzała na niego zalotnie, jedną z tych min, które odrazu mężczyzn uświadamiają, czego się mogą spodziewać.
 — Ależ tak — brnął Maryś. Byłoby pani do twarzy w atmosferze balowej... w dużym dekolciku.
 — O, już zaczyna swoje. Ciszej, bo kto usłyszy. Niepoprawny!
 — Czyż dekolt to rzecz nieprzyzwoita? Wszak panie pokazują to wszystko, bez skrupułów.
 — Zależy od tonu powiedzenia — uśmiechnęła się pani Ama.
 — A negliż to także nieprzyzwoite?
 — Coraz dalej pan idzie.
 — Bo lubię wszelkie... podspody, to u niewiast najciekawsze.
 — Nie można tak rozbierać kobiet. Pan się zepsuł, panie Marysiu. Ha, ha!
 — Czy dawniej byłem dyskretniejszy!
 — O... tak.
 — Eej, chyba nie! Zawsze wolałem i umiałem.... rozbierać.
 — Ciszej! Pan zapomina, żeśmy nie sami. Jesteś nieostrożny — szepnęła mu do ucha.
 — To ma większy urok, czaić się nie lubię. I kobiety wolą odwagę w mężczyźnie. Czy nie tak?
 — Kobiety lubią być... energicznie brane, lecz z pewną tajemniczością — cedziła pani Ama przez grymaśnie ułożone usta. Jak się panu podoba moja kuzynka?
 — Nie znam jej.
 — Przecież jest ze mną, widzi pan.
 — Ach tak! w tylu szmatkach, nie można osądzić.
 — A jakżebyś chciał??
 — Pragnień nie mam żadnych co do niej, ale znam dopiero wówczas... kobietę, gdy ją... rozbiorę.
 — Ależ nieznośny jesteś, zbliża się Perzyński, cicho.
 — Czy się go obawiasz?? Może mi zrobić scenę o ciebie. Co?...
 — Panie Marjanie... pan się zapomina.
 Turski wybuchnął śmiechem.
 — Ha, ha! to paradne!
 Nachylił się do niej i rzekł ciszej.
 — Chcę ci się właśnie... przypomnieć.
 Podszedł Perzyński.
 — Tss! Czy bawi pana ta sztuka, że tak wesoło? — spytał.
 — Owszem! Jestem oczarowany. Jakże tam za kulisami? zabawniej niż na scenie?
 — Tss? tak sobie, średnio, jest kilka ładnych okazów żeńskich.