Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/197

 — Jak się pan wyraża? — oburzyła się pani Ama.
 Perzyński już pracowicie układał wąsy. Podniósł różową twarz, i patrzał na Amę z pod jasnych rzęs, miał minę zwycięską.
 — A jakto trzeba wyrażać się o kobietach?
 — Nieco grzeczniej.
 — Tss! ja jestem dla kobiet bardzo... tego... grzeczny, ale one wolą inaczej, więc, dogadzam życzeniom pań. Nic więcej.
 — Gdzie Denhoff — spytał Maryś.
 — Częstuje tam czemś, razem z Korzyckim, tę najładniejszą aktoreczkę, wcale wesoło u nich. Pan tam nie zaglądał?
 — Nie, mnie tu wesoło.
 — Bardzo wierzę. Żałuję, że już dla mnie miejsca brak, chyba, które z państwa weźmie mnie na kolana.
 Pani Lubocka. trzepnęła go chusteczką po ręku, ale bez wielkiej obrazy.
 — Czy on to ma uważać za zachętę, czy przeciwnie? — spytał Maryś.
 — Niech pan już idzie sobie do owych okazów żeńskich, za kulisy — zawołała, piękna. Ama.
 — Rozumiem! Nie jestem na dziś w programie. Tsss! idę zatem szukać lepszych sukcesów, może mój dzień powróci.
 — Co pan bredzi?...
 — Nic, tylko to, że mnie pani dziś okrutnie tyranizuje, smutny jestem i tss... ubolewam nad swym losem. Adieu!
 Perzyński skłonił się bardzo swobodnie.
 — Nienawidzę tego albinosa, tak mnie drażni...
 — Ale bywa. czasem zabawniejszy. Co?...
 — Kiedy będziesz u nas w Zawierciu?...
 — Poco liczba mnoga? Ja bywam u ciebie, doskonale to rozumiesz.
 — Zawsze jesteśmy sami z Kamilkiem, przyjedź kiedy do nas. Prosimy.
 — Przestań Ama na Boga, bo parsknę śmiechem. Sami? O mój Boże! Taka para gołąbków: Kamilek i Amcia. Ty umiesz wybornie udawać kochającą, żonę, dbałą o swego Kamilcia, Kamilunia. Takie z was dobre małżeństwo, że aż potrzeba kogoś trzeciego dla harmonji. Ja jednak zastrzegam sobie, że za Kamilciem nie tęsknię, mam nadzieję, że mi go nie każesz bawić.
 — Więc przyjedziesz?...
 — Hm! Może. To nie wykluczone.
 Ama pochyliła się lekko do Marysia i szepnęła.
 — Kamil wyjeżdża za parę dni do Warszawy. Zatem...
 — Dobrze. Skorzystam.