Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/206

 — Pan niedowierza widzę! Myśli pan, że to już nie dla mnie? Wszystkie moje wielbicielki były z tytułami tylko gołe, pierwsza Wirska jest bardzo posażną.
 Przewróciło mu się we łbie, nic innego — pomyślał Paszowski, głośno zaś rzekł.
 — Hajda panie! Nie wiedziałem, że pan miewa wielbicielki. Jeśli tak, to winszuję! Same tytuły, tylko gołe, no, no! a teraz i tytuł i nie goły. Ależ panie mój, korzystaj, oświadczaj się, łap... tę... zakochaną, ha, ha, ha, księżniczkę, hi, hi, hi! i żeń się, zrób łaskę Wirskim. Dalibóg!
 — Ja panu mówiłem w zaufaniu, a pan obraca w żart moje zwierzenia — zawołał Bronisław obrażony.
 — Panie mój, owszem, cały zamieniam się w słuch. A to dopiero splendorem nielada ozdobi pan swoją rodzinę, Perzyńscy teraz wyrosną jak na drożdżach... ho! ho!
 Pan Wojciech mówił ciągle ironicznie, lecz Bronisław uniesiony zapałem nie odczuwał tonu.
 — Tak istotnie, ród Perzyńskich przyoblękę w blask, bo aż w mitrę książęcą...
 — Mea culpa! narzekam na Teosia, ale on mądrzejszy niż ten rydz — mruczał Paszowski.
 — Co pan mówi?
 — Podziwiam! Podziwiam. Więc w mitrę. Ho! Ho! I kiedyż to umitrowanie się nastąpi?
 — Tsss... już w krótce, pojadę na Wołyń zaraz po wyborach.
 — A może pana wybiorą na posła do Dumy?...
 — Tss... pan żartuje, za młody jestem na taki zaszczyt. Z czasem, kiedyś...
 — Jako zięć księcia Wirskiego... To pięknie brzmi! Ale pańskie, takie niby głębokie uczucie dla panny Maryli, widocznie zgasło... Hę?
 — Panna Maryla jest materjalistką.
 — Pan zaś nie?...
 — Ja się różnię i od niej pod tym względem i od Turskiego. Oboje skazili sanktuarjum rodzinne.
 — Jakie sanktuarjum? Człowieku co gadasz? Panie mój! Korzyccy mają sanktuarjum rodzinne? Ha, ha! Ile członków rodziny, tyle dróg, każde w inną stronę, a ten, do wszystkich aniołów niebieskich i ziemskich, o sanktuarjach gada! Albo co znowu Turski zawinił panu?
 — Turski? bo zaniechał Korzycką i poszedł do Amy. Ale pan nie pozwoli mi skończyć. Panna Maryla pomimo, że Turski rozsypał przed nią szklane paciorki swej duszy...
 — Turski, panie mój, w duszy ma perły, nie jakieś tam szklane paciorki, to może ktoś inny i o nim pan mówi.
 — Znowu pan przerwał. Otóż on, powtarzam...