Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/222

 — Może to słuszne rozumowanie. Ale to wszystko było; teraz Dora straciła dawny urok, bo mnie tylko moralizuje. Nie lubię tego.
 — I pan w jej oczach przestał być snem, rzeczywistość otrzeźwiła ją i nasuwa refleksje.
 — Smutny będzie koniec tych rozważań. Ja się do analizy nie nadaję.
 — Trafnie powiedziane! — zadecydowała Ira.
 — Mnie trzeba brać takim jak jestem, bez wyszukiwania niespodzianek.
 — Których w charakterze pana zawsze pełno.
 — Więc trzeba je kochać.
 — Nawet jeśli są niedorzeczne?
 — Tak, nawet wtedy. To właśnie charakteryzuje nasz stosunek, niemal od samego początku, że Dorcia zawsze widziała we mnie i widzi Same wady. To znamienność szczególna w tak młodziutkiem dziewczęciu, ale denerwująca. Ja pragnę, by mię kochano dlą mnie samego, a découvert! bez ubierania mnie w cudze piórka wymarzonych zalet, bez zabezpieczenia mnie od moich osobistych dążeń i myśli, ciągłemi morałami. Chcę miłości bezwzględnej, bezkrytycznej, oddanej mi z zaufaniem. Wówczas, i ja nie będę szarżował i przedstawiał się za gorszego niż jestem. Niech mnie Dorcia kocha W ten sposób, na ślepo!
 — Dora tego nie potrafi. Może, kiedyś, ale nie względem pana. Czy pan serjo wyjeżdża do Rosji, do zdewastowanych rezydencji?
 — Jadę za tydzień.
 — Czy pan zwarjował?
 — Och! Kategoryczne postanowienie kwestji. To pani cecha wybitna.
 — Dorę drażni taki wybryk, niech pan zaniecha projektu.
 — Za nic! Nie jestem pantoflem.
 — Ależ to dziecinny upór tylko.
 — Jednak niezmienny.
 Zbliżył się do nich Maryś z Dorcią.
 — Prawda, jak pachnie wiosną? — rzekła Dora. — Na jeziorku, w olszynie są już liście kaczeńców i mnóstwo pączków kwiatowych.
 — Trzeba powiedzieć Paszowskiemu, będzie je zbierał na kapary — rzekł Denhoff i wysunął się naprzód z narzeczoną.
 — Czy rozmawiałeś z Dorcią? — spytała Irena Marysia.
 — Owszem, ale mało. Zerwanie jest tam już kwestją krótkiego czasu, oto mój wniosek.
 — Tak, to nastąpi wkrótce?. Szkoda.
 — Kogo żałujesz? Czego?...