Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/230

 — Jak nie wiem co! Komedja! Zapatrujesz się na Denhoffa, bo i, on podobno zerwał, słyszałem.
 — Zerwała panna Zborska, nie on.
 — Te, te, te, jak niewiem co, wolno wszystko mówić, ale nie wewszystko wierzyć. A tyś się na tę Zborską zapatrzyła. Co? Ha!
 — Ojciec wie o tem dobrze, że Poszyngiera, zawsze niecierpiałam. Zaręczyliście mnie sami wówczas, gdy byłam bierną i było mi wszystko jedno, co się ze mną robi. Ale dłużej tej komedji nie chcę.
 — Znowu jej pewno zaświtał w głowie Turski, za niego się wybiera — sarknął Gustaw.
 Maryla z płonącemi oczyma wskazała mu drzwi.
 — Proszę cię wyjdź! ja sama z ojcem rozmawiam! — zawołała groźnie.
 Gucio zgrzytnął zębami, w tej zaś chwili wszedł hrabia Skórski.
 — Eee... te... te znowu awantuha?...
 — Maryla zrywa z Poszyngierem! — wybuchnął Korzycki.
 — Eee...te... bahdzo thafne. Ma foi!
 — Idź że hrabia do licha! Tfu! Jak niewiem co! Dziewce się w głowie przewróciło, a on potakuje. Czemu nie chcesz Poszyngiera? mów prawdę — krzyknął do Maryli.
 — Eee... te... te ohdynahnie bahdzo pan z cóhką postępuje. Ooo Fi donc!
 — Czemu nie chcesz Poszyngiera?
 Maryla stała sztywna, zimna, tylko z płomieniami w oczach, jak posąg przeczenia i silnej woli.
 — Nie chcę barona, bo jest mi wstrętnym, bo jego miljony nic mnie nie czarują, bo go... nie kocham!!
 — Tere fere, jak niewiem co! Nie kocham! — argument najważniejszy.
 — Ee... te... pahdon, bahdzo ważny, natuhalnie.
 — Ona kocha innego! — zawołał Gucio przewracając oczyma i załamując ręce ruchem melodramatycznym.
 — Co? co? Jak niewiem co! Kogo ona kocha?...
 — Nazwiska jego... nie powiem — deklamował znowu Gustaw.
 — Kocham Marjana Turskiego i tylko on będzie moim mężem — rzekła Maryla z siłą w głosie.
 — Bhawo! ee... te... te... Thès bien!
 — Kogo ona powiedziała? Turskiego? Co?! Ha! Jak nie wiem co.
 — Wyjdę tylko za Turskiego, proszę to uważać za ostatnie słowo w kwestji mego zamążpójścia, ostatnie i niezmienne — rzekła Maryla i wyszła z gabinetu.