Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/268

ty, białe, śliczności, także jak z sajetu, toto zara dzieciska wymażą czemś paskudnem i będzie szopa. Kto ta słyszał takie hatłasy na ścianę kłaść.
 — To nie atłasy, tylko taki piękny papier — poprawił Powalski.
 — He, he! wiem, aleć to szkoda. I te landszafty na ścianie, wcale dobrodzieju okazałe są.
 Rosoławski drgnął. Takie zbeszczeszczenie obrazów znakomitych mistrzów ubodło go.
 Powalski pociągnął nosem.
 — A skądże to dobrodzieju dym, może z pieca? niby to widyńskie a dlatego dymią.
 — To ja zapaliłem cygaro — rzekł Rosoławski. — Może pan pozwoli.
 Szlachcic rozstawił szeroko nogi, ręce założył w tył i odrzekł z rezygnacją.
 — Dziękuję. W wyzsych klasach się nie bywało, to się cygor nie naucyło palić.
 Rosoławski uśmiechnął się i już chował cygarnicę, ale Powalski wysunął rękę.
 — Zresztą kiep odmawia, kiedy kiep prosi, a ze to prosi pan to i wezmę... dla zięcia.
 — Proszę bardzo.
 — He, he, mój syn to teraz wykierował się, wielki dziedzic. Jakie pokoje! Oho! jeden od drugiego ładniejszy.
 — Gdzież jest pański syn?
 — A chodzi po gospodarstwie, on już taki do tego miłośnik. Ani chybi, że jemu już byczki zafrapowały, abo te trzylatki w stadninie. Piękny inwentarz! On już taki do gospodarstwa od dziecka. Skończył trzy klasy i dalej ani rusz. He, he, pytam się czemu, a on peda tak: „Wolę sochą oraaać, jak do skoły chodzić“, to i na tem stanęło, ale gospodarz to on niezły.
 Powalski odprowadził Rosoławskiego do drugiego pokoju i rzekł mu poufnie.
 — Uważa pan, jak się stary Trawkowski raduje z dziedzictwa syna? Ale to wszystko w rumel kupione za moje pieniądze.
 — Jakim sposobem?
 Szlachcic znowu rozstawił nogi.
 — A takim, że to wiano mojej córki; Trawkowski młody wzioł za nią całe ośm tysięcy.
 — No, ale reszta jego.
 — Ii... ot! troszkę stąd, a to stąd, jak to bywa po somsiedzku. Ale i on miał, po sprawiedliwości, miał trochę gieldu.