Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/33

 Maryla nie opierała się już, tylko była nadąsana. Szła wolno, rwąc leśne paprocie. Maryś postępował tuż obok. Nareszcie ona spytała.
 —Czy kuzynki pana długo zabawią w Worczynie?...
 — Całe lato.
 — Tak!?...
 — Niestety westchnął Maryś.
 Maryla spłonęła. On po długiej chwili ciekawie zajrzał w jej oczy.
 — Czy zrobiłem pani przykrość?... panno Marylo.
 — Pan mi na każdym kroku dokucza, już się do tego przyzwyczaiłam.
 — I pani się nie broni, tak sobie pozwala na to?...
 — Cóż mam robić?
 — Wynaleźć jakiś argument, który by mnie zwyciężył. Naprzykład teraz, dowieść mi, że Denhoff tyle panią obchodzi co... Aleksander Macedoński, koń trojański, Kain i Abel. Słowem coś o co mogę nie być zazdrosny. Ale mi pani tego nie dowiedzie! Ten „panicz“ robi furorę bez wyjątków. Niech mi pani powie, czy on na prawdę taki lew?
 Maryla śmiała się.
 — Pan jest o niego zazdrosny! Ha! ha! ha! Jakie to zabawne! Myślałam, że tylko między kobietami zazdrość istnieje.
 — Widzi pani? Co za odkrycie niesłychane. Denhoff może sobie zabierać cały świat kobiecy, ale nie panią.
 — A to dlaczego?
 — Bo ja pani nie oddam.
 — Jakież to prawa pan sobie rości? — spytała wyzywająco.
 — Niech pani nie przybiera takiej pozy... hrabiowskiej, bo to mi ani zaimponuje, ani wystraszy. Może Denhoffa?
 — Pan Denhoff nie naraziłby się u mnie na taki ton.
 Turski ściągnął brwi z irytacją.
 — Gdyby mi to powiedział mężczyzna, żądałbym satysfakcji. Ale tak... Nie chcę się nawet wdawać z panią w polemikę.
 — No to niech pan na przeprosiny pocałuje mię w rękę. Proszę.
 Podała mu szczupłą swą dłoń z zalotnym uśmiechem. Maryś ją tylko uścisnął.
 — Pan nie całuje?
 — Nie pani, na rozkaz nie potrafię nawet tego.
 — To pan jej więcej nie dostanie! — oburzyła się Maryla.
 — Ha! to trudno. Liczę na swoje siły. Zdobędę sam.
 W milczeniu doszli do brzeźniaka, Maryla zaczęła zrywać liljowe dzwonki i układała z nich bukiet. Jej różowa postać falowała zręcznie pośród traw i kwiatów.
 — Zmęczyłam się. Usiądźmy.