Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/41

 — Panie Denhoff niech pan nie będzie takim grandem, to dziś nie popłaca. Widzę, że i pan na równi z Dorcią ukoronowany. Co ci panowie panu szkodzą?
 — Nie lubię obcej krwi wśród naszej.
 — Niech pan o tem podysputuje z Dorcią. Co też ona powie.
 — A pani nie chce już ze mną rozmawiać.
 — Nie o tej kwestji; tu rozbieżne są nasze zdania.
 — Więc pani chce zobaczyć siostry jedną za Osinowskim, drugą za Leśniewskim? Winszuję! Na samą myśl, że miałbym ich za szwagierków cierpną mi nerwy.
 — Przypomina mi pan w tej chwili tego chłopa, który zobaczywszy zająca pod krzakiem budował sobie na nim projekty aż do dziesiątego pokolenia.
 — Och! Dorcia mi nie umknie, ona ma rasę i ceni rasę.
 — Niech więc pan i innych pozostawi przy ich instynktach. Co to panu szkodzi?
 — Pani, widzę, bardzo broni tych panów, popiera ich zamiary.
 Denhoff był rozdrażniony.
 — Ja bronię zasady i ich nazwisk, nie zamiarów, bo te również uważam za chybione. Bolesław przynajmniej ma za sobą inteligencję, wykształcenie i umysł lotny, bystry. Ale Kocio?
 — Kocio? On ma w swoim mniemaniu postawę Antonjusza i wielką torbę jednakowych komplementów, któremi obdarza wszystkie sam na sam spotykane panie i panny. Do zgromadzonej zaś licznie płci pięknej ma znowu inny repertuar, bardziej ogólny. Przecie i pani podległa tej chwilowej ekstazie Kociutka.
 — A tak, były momenty.
 Zaśmieli się oboje.
 — I Dorcię atakowali i Anię.
 — Panie, kogo on nie atakował? Ale każda u niego. jest!., ta pierwsza... Aż trafi na gąskę, co w to uwierzy. O Ziulę niech pan będzie spokojny.
 — Eee! Zawraca jej głowę, widzę ja to. Na pannę Ziulę jego brednie robią, wrażenie.
 — Dziecinada! Każda z panien ma kogoś, nawet Kula przywabiła do siebie Mięcia Korzyckiego. Więc i Ziula słucha banialuk Kocia. Ale to głupstwo. Może pan być spokojnym, nie nazwie go pan szwagrem.
 — A Bolesław?...
 — No ten poważniejszy, bo odznacza się dużą inteligencją. Ania go lubi.
 Rozmawiając, mijali aleję lipową; grupowały się tam pary do fotografji.