Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/49

 — Ja myślę, że to w dużym stylu i w dużym gatunku — konik polny. Trzeba mu mnóstwo światła, ciepła, zieloności i powietrza, żeby żył.
 — I przestrzeni.
 — Tak, i ciągłych wrażeń; gdyby mu tych warunków zabrakło, zginie.
 — A ja jeszcze widzę nad nim jakby smugę, zwiastunkę bezkresu.
 — Niby co to znaczy? Nie rozumiem.
 — On ma przed sobą tylko przestrzenie, na długo jeszcze.
 — A Wodzewo?
 To przelot.
 — Mówi pan jak wróżka.
 — Takie na mnie robi wrażenie Denhoff, może chwilowe? — bronił się Turski.
 — Z pewnością! Gdy śpiewa swoje ulubione Lachtam-tidyry-bum! jest pospolitym, rozdokazywanym burszem.
 Maryś odszedł do panny Korzyckiej. Usiadł przy niej i wpatrywał się w jej zamyśloną twarz. Kocie oczy Amy błysnęły złowrogo.
 — Czy on mnie nie widzi?
 W głębi salonu załopotał gwałtownie wachlarz.
 Turski widział i słyszał, ale go to nic nie obchodziło. Trzymała go obecnie pieśń Denhoffa i Maryla dysząca obok.
 — Wygrał pan partję?
 Wstrząsnął się niemile.
 — Cóż za pytanie w stylu... pana Gustawa? Czy o tem pani myślała?
 — Nie.
 — Więc czemuż?!
 — Niech pan patrzy na księżyc, on także słucha, co mówi pieśń. Tak dziś słodko na dworze...
 Maryś milczał.
 — Słyszy pan, jak się Skórscy czulą? i ta pieśń i ten wieczór; to moja plaga takie jaśnie księżycowe. Albo ci Skórscy!
 — Co oni pani winni?
 — Eh! Bo to...
 W tem fortepjan umilkł, pieśń zamarła, tylko pedał huczał jakby echem i konał zwolna. Dumka ulatywała na swe rodzinne stepy.
 Nagle w głuchej ciszy pokoju zabrzmiał rubaszny głos Paszkowskiego.
 — Teraz — Lachtamtidyry — bum! panie Denhoff, słuchamy.
 Maryla zerwała się z krzesła.
 — Nie cierpię pana! — krzyknęła do Paszowskiego.