Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/50

 — Wenero moja! Wybacz! Czyż ciągle mamy siedzieć w księżycowych nastrojach? Panie Denhoff, zaśpiewa pna ten majufes, prawda? Pan to robi koncertowo.
 — Może nie teraz, potem? lekko wypraszał się Ryszard.
 — Teraz, teraz!
 — Ja panu będę akompanjowała!
 I Arna żywo podbiegła do fortepianu, patrząc złośliwie na Turskiego i Marylę.
 Wesoły, komiczny śpiew rozpoczął się jak na komendę. Salon mocniej oświetlono, grupa mężczyzn zbliżyła się do fortepjanu. Denhoff śpiewał z komizmem i werwą, giestykulował zabawnie, robiąc charakterystyczne mimiki. Był tak przeistoczony, że jakby zupełnie kto inny. Turski patrzał z podziwem, nie pojmując tej nagłej metamorfozy Denhoffa.
 Byłże by to ten sam śpiewak natchniony, ulatający w mgławice tęsknic, marzyciel? Teraz zmienił twarz, postać, ruchy, stał się komikiem znakomitym, wzbudzającym śmiech ogólny. W poprzednim obrazie przebijała dusza górna i jakby tajemnicza, tu był jedynie wybornym artystą charakterystycznych ról.
 — Ciekawy typ — myślał Maryś.
 Maryla dotknęła lekko jego ramienia.
 — Idźmy stąd, panie. Uciekajmy!
 — Dokąd?
 — W księżycowy szlak! — zaśmiała się i wybiegła z salonu na werandę.
 Maryś poszedł za nią. Zeszli razem na taras. Maryla pokazała mu ogród angielski, zalany jakby błyskawicą nigdy nie gasnącą. Grupy drzew egzotycznych piętrzyły się tworząc malownicze gaje, w blasku świeciły rzeźbione altazki i białe posągi. Cała przestrzeń jasna i trochę bajeczna miała wygląd dekoracji. Trawy świeciły srebrem, srebro rozpylone w powietrzu mieniło się chłodnem szkliwiem, niby jakąś astralną atmosferą.
 — Chodźmy tam. Stańmy się bogami — szepnęła Maryla.
 — Nie umiem być bogiem.
 — Eh, bo pan jest profanem. Nic w panu niema poezji, nic natchnienia.
 — Tak jak w Denhoffie, prawda?... Ale i on nie zawsze idealny, mieliśmy dowód.
 — Niech sobie będzie... różny. Mnie to nie obchodzi.
 Turski uczuł nagle przypływ szalonego uczucia dla Maryli. Nie mógł się powstrzymać, chwycił jej ręce w swój gorący uścisk. Patrzał na nią płomiennie, zjadał ją oczyma. Ona jakby oczekiwała tej chwili, źrenice jej zalśniły ciemnym fijoletem, szarpnęła go gwałtownie.
 — Chodźmy tam... w aleję.
 Biegli rozradowani, na nic nie pomni, aż wpadli w mrok gęsty, pod ciemne sklepienia starych lip szumiących. Jeszcze