Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/51

nie ochłonęli; środkową nawą tego gmachu drzewnego szli bez słowa, oczarowani samotnością zupełną, cieniem głębin potężnych, wartkim pulsem własnej krwi. Maryla zadyszana, w otwarte usta łapała powietrze, serce jej biło, drżała jak schwytana jaskółka.
 Będzie skandal napewno, ale niech się dzieje co chce!
 Maryś nie wytrzymał. Przyciągnął ją silnie do siebie.
 — Cóż pan znowu wyprawia?
 — Marylo... Panno Mary, niech pani już dziś powie, powiedz nareszcie, o co już tak nieskończenie dawno prosiłem.
 — Pan to tylko umie prosić — szepnęła niecierpliwie.
 — Względem pani pozostaje mi tylko to jedno.
 — A względem... Amy?
 — Nie mów mi o niej! — wybuchnął. Niech pani jej do nas nie przyrównywa.
 — Jednak pan się w niej kocha.
 — Litości, panno Marylo! Pani tego nie zna i nie rozumie. Ja kocham panią i tylko panią. Takie zaś Amy nie rachują się.
 — Owszem, ja wszystko rozumiem. Cały stosunek wasz rozumiem. Jabym ją zabiła!
 Taka wściekłość była w głosie i twarzy Korzyckiej, że Turski aż się zdziwił.
 — Panno Marylo, proszę się uspokoić. Nienawidzisz jej, więc... więc to dowód, że mnie kochasz. Powiedz, przetnij już tę niepewność, powiedz!
 Niski głos Marysia, przepojony wzruszeniem, odurzał Marylę.
 — Powiedz droga pani moja. Czemuż się wzdrygasz?
 — Bo ja pragnę czegoś takiego, wie pan, nie umiem wyrazić; czegoś szalonego, gorącego, chcę zwarjować i żeby pan zwarjował. Tak pragnę, okropnie pragnę szału.
 — Marylo moja!
 — Ale wszystko to dostaje się tej wstrętnej Amie. Pan za nią... szaleje, a mnie konwencjonalnie oświadcza się. To takie nudne!
 — Panno Mary! Zastanów się co mówisz. Dzieciaku kapryśny. Ja panią chcę za żonę, tyś moja jedyna, cóż w porównaniu z tobą jest Ama? Kokietka, awanturnica, z którą nie tylko ja... Panią, ciebie, Mary ja szanuję.
 — Nie chcę żadnego szanowania, chcę szaleć!
 Wtem zamajaczył przed nimi jakiś cień, rozległ się szmer przytłumiony i szybki oddech.
 — Kto tu? — zawołał Turski.
 Cisza. Cień przysunął się bliżej. Maryla gorączkowo chwyta rękę Turskiego.
 — Kto tu jest? Proszę bez mistyfikacji, ja się duchów nie boję.