Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/55

 Znowu ten sam ruch dłonią ogarniający ucho.
 — Wybaczy hrabia, ale dziś nie mogę mu towarzyszyć — huknął Maryś.
 — O, pahdon! pahdon! Nic nie szkodzi. Zatem dowidzenia.
 — Uszanowanie!
 Zaledwo jednak Maryś odszedł kilka kroków, gdy usłyszał za sobą klekocący, nosowy głos hrabiego.
 — Eeee! panie Tuhski, pahdon.
 Maryś stanął. Hrabia podszedł do niego, wziął go poufale za klapę od tużurka i przysuwając twarz do twarzy Turskiego mówił.
 — Eee! pahdon, że się wthącam ale chcę ostrzedz pana i ee, pa... pana Denhoffa przed Gutkiem. On ee, będzie panów atakował o pożyczkę. Wiem napewno. Pahdon!
 — Omyli się co do mnie. Ja go już znam. Ale dziękuję hrabiemu.
 — O, phoszę, phoszę. Do widzenia!
 — Paradny ten Skórski! — I co się w nim podobało pani Alinie? Szczególne! — rozmyślał Maryś. — Jak oni z sobą mogą szeptać, chyba przez trąbę? Ha! Widocznie się rozumieją.
 Postanowił odjechać. Na werandzie spotkał Marylę. Zaczerwienione jej oczy wyrażały gniew i wstyd.
 — Ładne o nas pojęcie będzie pan miał — rzekła smutno. Takie sceny! Mnie już to dławi.
 Zrobiła gest rozpaczy. Poczem nagle podała mu rękę.
 — Pan odjeżdża? To dobrze, niech pan dłużej na to wszystko nie patrzy.
 Turski przycisnął do ust jej miękką dłoń.
 — Czy pańskie siostry... panna Ira... Zborskie... panny Turskie nigdy do nas nie przyjadą? — spytała niespodziewanie.
 Maryś zmieszał się, było mu niesłychanie przykro. Nie wiedział wprost co odpowiedzieć.
 Maryla wpiła w niego badawcze spojrzenie. Paliły go jej oczy.
 — Rodzice nasi nie bywają u siebie, — ale wizyta należy nam się od państwa. Bo inaczej, jakże to wygląda? Pan to rozumie!
 Turski był zakłopotany. Rzekł poważnie.
 — Tak, ja myślałem o tem. Ale rzecz jest już przedawniona i teraz kiedy ja się o panią staram, trudno mojej rodzinie rozpocząć z państwem sąsiedzkie stosunki. To stać się może już tylko w jednym wypadku.
 — Mianowicie?
 — Gdy zostaniemy narzeczonymi.