Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/58

X.

 Gdy wolant Turskiego toczył się przez pola wodzewskie, stangret rzekł do zamyślonego pana, pokazując coś biczyskiem.
 — Ot już i zasypują rów graniczny.
 — Jaki rów?
 — A ten co pan Denhoff kazał kopać niedawno. Miały być wszystkie granice Wodzewa okopane, już zrobili większą część, a teraz zasypują.
 Podjechali bliżej. Istotnie kilkunastu chłopów z łopatami zasypywało głęboką i szeroką fosę, dozorował stary karbowy.
 — Co to robicie? — spytał Turski, przystając.
 Karbowy zdjął czapkę i śmiał się.
 — Ady rów zasypujem, bo się dziedzicowi niepodobał, powiada, że lepiej drzewami wysadzić granicę. Tak i zasypujem a Bóg da, to może znowu będziem odkopywać.
 Karbowy był widocznie więcej ubawiony kaprysami swego pana niźli zbudowany, bo rzekł jeszcze z całem przekonanniem.
 — U nas to tak, panie dziedzicu. Szyj i pruj, znowu szyj i pruj. Jaśnie pańska wola i basta.
 — Czy pan Denhoff w domu?
 — Gdzieżby! Dziedzic w Worczynie.
 — A pan Wroński!
 A pan rządca już tydzień w Warszawie siedzi.
 Turski pojechał dalej.
 — Zmarnuje ten Ryszard siebie i Wodzewo — myślał.
 W Worczynie zastał jak zwykle Denhoffa z Dorcią na ławce w alei lipowej. Powitał ich i wszedł do domu. Ale tu długo nie mógł nikogo znaleźć. Ziula i Ania wywoływały fotografie, zamknięte w jakiejś improwizowanej kamerze. Ira malowała w swoim pokoju. Maryś poszedł do siostry. Był rad, że ojca nie zastał, pan Turski bowiem wyjechał na zwykły objazd majątku. Maryś wolał rozmówić się najpierw z matką i siostrą. Zastał Irenę samą. Siedziała przed sztalugami w fartuchu malarskim, wykończając jakiś obraz dużych rozmiarów. Po przywitaniu i kilku słowach wstępnych, Maryś opowiedział