Strona:Helena Mniszek - Prawa ludzi.djvu/127

 Bywają dnie, które zanim wejdą na łamy historji, wchodzą najpierw do dusz ludzkich; niepokoją serca, wstrząsają przeczuciowym dreszczem nerwy, bez uprzedzeń — siłą instynktu, będącego jakby w powietrzu.
 Dzień 24 marca 1794 roku był takim dniem przeczutym.
 Siwy, pierwszy blask wiosennego poranku opylił srebrem dachy, fasady i wierzyce starego grodu Jagiellonów; wnikał w mroczne zaułki i wpełzając nieśmiało jeszcze, jak co dzień w głąb ulic dziwił się, że gród już czuwa.
 Świt poprzedzony został przez instynkt przeczuciowy, który wcześniej pobudził ludzi, o sercach wrażliwszych, że nie spali, jen o słuchali tętna zbliżającego się dnia.
 Dzień napływał, zbliżał się wiosennym szybkim lotem, zwiastowały go znamienne stygmaty na niebie i na ziemi. Tam w górze płoniły się zlekka pióra srebrne Świtu, nasiąkały różem coraz wyraźniejszym, coraz bogatszym — aż trysnęła złotoróżana smuga — świetna wstęga zorzy porannej.
 Wstała Jutrzenka!
 Ukazawszy się raz, szła już wszechmocna w świetlistym dostojeństwie swym, młodsza siostrzyca majestatu Słońca.
 A ziemskie sygnały?...
 Nie był niemi rozbrzmiewający już donośnie organ dzwonów kościelnych, zainaugurowany dźwięcz-