Strona:Helena Mniszek - Prawa ludzi.djvu/24

 — Głupiś! taki żyd — jucha albo i gospodarze ze wsi mieliby rewolwery?...
 — Rewolwery może nie, ale strzelby majom.
 — Cicho! nie gadać tam — zawołał najstarszy.
 Umilkli. Felek ścisnął mocniej browning w dłoni i zadrżał na ciele.
 — Brrr!... śmierć zajrzała w oczy — szepnął do siebie, — musi ona tu już blisko mnie siedzi.
 — Kto by ta na nią uważał — mruknął towarzysz — facetka nie do jamorów; same gnaty.
 — A wy się jej, Cygan, nie boita?...
 — Wiadomo, jak weźmie w taniec, to kiepsko, ale trza iść... to już trudno.
 — Zawsze się dlatego boita.
 — Pewno, że nie rozkosz, ino nie dygotam jak ty. Z ciebie jeszcze zdrowy frair. Patrzaj na Silnego, Bąka i Makara: drzymią sobie chłopy jakby szli na bal, a toż zaraz będzie przeprawa, ino patrzyć, jak wóz nadjedzie.
 — A jak nie sam?... może kilka wozów jechać razem.
 — Jak dwa to damy rady, a jak więcej to klapa. Pyza świeci niepotrzebnie, wolejby było ciemno, a to i jasno i zimno, żre aż do kości.
 Cygan otulił się w burkę i zamilkł.
 Z głębi lasu zajęczał puszczyk.
 ...Pójdź!... pójdź... p — ó ó — ó — j — dź...
 Felek przeżegnał się z lękiem.
 ...Na mnie bestja huka — pomyślał ze zgrozą w młodzieńczem sercu. Zwiesił głowę ponuro, żal jakiś zdławił go za gardło.Przypomniał sobie rodzinną wioskę, starego ojca i matkę, i młodsze rodzeństwo pozostałe w chacie. Łzy zapiekły w oczach Felka, straszny smutek ścisnął mu duszę. Zamknął oczy i zdawało mu się, że widzi ich wszystkich jak