Strona:Helena Mniszek - Prawa ludzi.djvu/27

 Bandyci skupili się w ciasną gromadą. Silny dawał rozkazy krótko, urywanie, oczy mu świeciły jak u wilka.
 — Baczność! za chwilą tu będzie, dudni na pół wiorsty... jeśli to on, wypaść odrazu z gotowemi strzałami.
 — A jak to kto inny? — spytał Bąk.
 — Zobaczy się, może także napadniemy... teraz cicho, ni pary z gęby! —
 „Dzieciątka” trza pilnować — szepnął Makar i grubą swą dłoń położył na ustach zdrętwiałego Felka.
 — Będzie znowu Boga wołał — zaśmiał się Bąk.
 Felek gniew nie odtrącił rękę towarzysza, złość go porwała, cisnął przez zęby.
 — Puść, psia krew, nie tykaj mnie łapą!
 — Widzisz go, jak sobie poczyna! — śmiał się Makar, ale Silny rzekł cicho lecz dobitnie.
 — Milczeć tam!
 Zaległa złowroga cisza. Gałęzie leszczyny szumiały zlekka, poruszane nocnym wiatrem, hukał puszczyk, a na szosie zbliżał się turkot kół i klekotanie wozu coraz hałaśliwsze.Do uszu bandytów doszło raźne prychanie koni.
 — Zdrów! zdrów! będziecie zdrowi, ino goli — szepnął Bąk.
 — Może i udławi się który, jak będzie zanadto piał, — dodał Makar. Kula przy samy m łbie mniej robi hałasu niż wrzask.
 — Cicho, c-i — cho! baczność!!!...
 Wóz turkotał już blisko. Spłoszona sowa zerwała się nad głowami bandytów i kwiląc żałośnie połopotała do drugiego lasu.
 Silny zgrzytnął zębami i zaklął:
 — Ścierwo ptaszysko!