Strona:Helena Mniszek - Prawa ludzi.djvu/28

 Poczem wychylił trochę głowę i patrząc na szosę zawołał:
 — Jeden wóz tylko, ale ludzi sporo, będzie z ośmiu.
 — Głupstwo! będzie ich mniej — rzekł Bąk.
 — Tęgo gadają, aż echo niesie.
 — Zara przycichną.
 Makar trącił Felka w bok — Spisz ty, co?...
 — Co mam spać, milczę.
 — Czuwaj brachu, to się obłowim.
 Felek ściskał w ręku rewolwer i modlił się w duszy.
 — Boże ratuj, to już ostatni raz, więcej nie chcę być z nimi, ucieknę.
 Serce m u tłukło w piersi, zęby szczękały, ciało miał oblane warem.
 — Ostatni raz, ostatni raz.
 Kołatanie wozu zbliżyło się już i nagle Felek ujrzał parę koni w parcianych szlejach, drabiny wypchane słomą, i kilku ludzi, gadających głośno. Zaćmiło mu w oczach. Cygan trącił go w bok, a jednocześnie Silny zawołał przyduszonym głosem:
 — Naprzód!... otaczać wóz. Makary do koni...Felek za mną! marsz!...
 Wypadli na szosę. Makary ze zwinnością wiewiórki skoczył do dyszla i wstrzymał konie.Silny na stracha wypalił dwa razy z rewolweru. Powstał straszny zamęt, wrzask, łomot końskich kopyt. Konie bite pięścią po głowach, przez Makara, z tyłu ćwikane batem, stawały dęba, siadając na zadach.Furman stanął przerażony, wołał na konie, chlastał lejcami, ale w tej chwili Cygan zdusił go za gardło i ubezwładnił. Na wozie kotłowało się. Silny z Felkiem powalili żyda i związali mu ręce. Silny