Strona:Helena Mniszek - Prawa ludzi.djvu/38

 — Ku-ku. Kuku!! ty i ja wróciliśmy! Kuku!
 — Kukawka już jest! la Boga!!
 Uderza go w słuch pisk kulików wodnych, jakby z nad stawu w Klonowie.
 — A to co?!
 Właśnie krzyknęła czajka rozgniewana:
 — Widzita go! Nie poznał nas! Głupi! Zły...
 Antoni, poderwany siłą uczuć, wstaje i rozgląda się.
 — Czyżby to już? Czyżby?!
 Nagle powietrze zadrżało. Buchnął weń głos dzwonów tonem początkowym. Rozlega się hejnał ogromny serc śpiżowych; wielki, niebotyczny. Roztętniały niesie się już szeroko potopem dźwięków, niesie swój ton poważny ponad pola i bory:
 — Alleluja!! Alleluja!!
 W naturze wszystko umilkło i słucha pieśni Zmartwychwstania w skupieniu modlitewnem.
 Wędrowiec rzuca się naprzód z okrzykiem, co mu piersi rwie.
 — Nasze dzwony! Klonowskie dzwony! Rezurekcja!!!
 Biegnie pędem przez miedze jeszcze nagie, w skokach szalonych przesadza rowczaki pełne wody. Nie czuje zmęczenia, jeno w duszy szczęście bez granic i promienność. Oczy Antoniego wlepiają się w biały kościółek, widny, jak na dłoni, skąd właśnie wychodzi procesja.
 — Boże wielki! Ja już u siebie, ja w domu!
 Chwyta go płacz rzewny, łzy ciekną po policzkach rozpalonych wrażeniem.
 — Jam nie poznał pól klonowskich, siedziałem drzemiąc, a za plecami miałem swoją wieś — Boże!
 Wyrzut bolesny nurtuje Antoniego.