Strona:Helena Mniszek - Prawa ludzi.djvu/61

uczestnicy pogrzebu zdążyli powrócić nad ranem do domów swoich, już do chaty Józefata wpadł świaszczennik z naczelnikiem, pytając o zmarłą matkę i dziecko. Pradziad wskazał im pusty tapczan:
 — Niema ich już i już praw do nich nie macie — rzekł głucho.
 — Kuda wy ich skryli?..— wrzasnął policjant.
 — Pochowali tam, gdzie być powinni — odrzekł Józefat z godnością.
 Naczelnik zamierzył się na dziada szablą, lecz pop wstrzymał go za ramię i coś mruknął niechętnie.
 Moskal spojrzał dokoła.
 Na barłogu leżał Roman skatowany, chory, jak Łazarz cały w ranach, przy Teresi siedziały dzieci w skupionej gromadce, wystraszone, blade nędzne, litość wzbudzające. Ostatecznie mścić się nie było na kim, bo dziewczyna wyglądała jak na pół żywa.Lecz naczelnik nagle coś sobie przypomniał. Skoczył do Teresi i chwycił ją za ramię.
 — Słysz, ty jego niewiesta, hal? — wskazał na Romana.
 Dziewczyna zrobiła zdziwioną minę.
 — Nie rozumiem.
 — Nie ponimajesz, ha! Nu, ty z nim zaruczena! Ty za niego zamuż choczesz.
 Teresia zaprzeczyła ruchem głowy.
 Moskal zaśmiał się bezczelnie i zaczął coś szeptać do popa. Świaszczennik spytał Romana:
 — Ty! choczesz na niej żenitsia?..
 — Nie! ani ja jej nie chcę, ani ona mnie — zaprzeczył chłopak energicznie.
 — Nu, a co ona tu robi u was?..
 — Ona nasza krewna, familjantka — informował Józefat.