Strona:Helena Mniszek - Prawa ludzi.djvu/78

 — Co nie mają być zdrowi, jeno pomartwieni jak i cały naród. O kościół to się tak nie turbójcie.Bóg da, że już rychło sam naród go otworzy.
 — Jakże to?,..
 — A bo... strach i mówić, ale tu się coś takiego dzieje, że chyba łaska Boża jest nad nami.
 — Co takiego? — mówcie Tomaszu.
 — A ot, cuda się tu pojawiają — szeptem wymówił gospodarz.
 — Cuda?...!a Boga!..
 — Bywają takie noce przed uroczystemi świętami, że kościół zapieczętowany, prawda, ale w nim jasno się robi i organy grają, jak na mszy, czy na nieszporach.
 — Cóż to znowu opowiadacie!..
 — Prawdę mówię, słyszeliśmy to już i widzieli. Coraz więcej narodu o tem wie i w wilję świąt ważnych zbierają się tu całe gromady.
 — Boże uchowaj... Boże uchowaj!...
 — Cóż to wzdychacie?... Nie radziście, czy nie wierzycie? Janiuk milczał. Tomasz szeptał dalej.
 — Ludzie gadają — cud... bo i cóż innego?...Drzwi zawarte na zamki, rygle, pieczęcie nienaruszone, jako na grobie Chrystusa, wszystkie wejścia do kościoła także pozamykane, a tu raptem okna błyszczą światłem, organy grają, a często i dzwonki dzwonią, jak na podniesienie, tylko, że księdza nie słychać.To niby co innego, jak nie cud?
 Janiuk milczał.
 — Ś-ty Jan za pasem, to sami zobaczycie, ludu się zbierze jak na odpust, bo już precz słuchy o tem chodzą, że tu cudowne miejsce...
 Milczeli dłuższy czas, obaj zamyśleni.
 Słońce wychyliło się z poza różowych pasm jutrzenki i złote, wielkie, przejasne, sypało na ziemię