Strona:Helena Mniszek - Prawa ludzi.djvu/88

rzęcych jakichś ryków. Słowa komendy, tak boleśnie znane przez te tłumy, zgrzytały potwornie:
 — Brat’ ich, wiazat’, strelaj!...
 Suchy strzał karabinów rozdarł powietrze, jedna salwa, druga, ludzie oniemieli ze zgrozy. Zgiełk wzmógł się, grzechot karabinów, szczękanie szabel, świst nahajek kozackich zlał się z okrutnym jękiem katowanych, z ochrypłemi głosami komendy, z wizgiem obłędnym dzieci. Dzikie okrzyki huczały dokoła.
 — Kozacy mordują ludzi!...
 — Dragony strzelają w gromady jak do psów.Naród ginie!...
 — Ludzie, ratujcie!...
 — Chryste, zbaw nas!...
 — Odstupajtie buntowszczyki od kościoła.Won!...
 — Nie ustępować! nie ustępować!
 — Nie dać kościoła!...
 — Bronić wejścia!... bij!
 — Stre... laj!...
 Zagrzmiały nowe salwy, nowy odpowiedział im jęk. Żołdacy wpadli do kościoła.Kilku kozaków konno rzuciło się w zbitą masę ludu. Jęli tratować, bić, siec szablami po twarzach, ostre nahajki worywać w głowy i ciała.
 — Bronić ołtarza!
 — Księdza bronić!... wołano z gromady bliżej ołtarza stojącej.
 — Sakrament ratować!...
 — Gulajtie sołdaty! biej papistów! rubij!...
 — Bieri ksiendza!...
 Kapłan odwrócił się od ołtarza i trzęsącą ręką znakiem krzyża żegnał naród tratowany, konający pod kopytami koni dzikich barbarzyńców.
 Ludzie nie mogli wstrzymać natarcia uzbrojonych zbójów, padali, ścinani jak łan żyta pod ciosami