Strona:Helena Mniszek - Pustelnik.djvu/128

 Poczem dodał tajemniczo:
 — Tamci są już w Smolarni.
 — Co ty mówisz? Skąd ta wiadomość?
 — A oniż sami, sołdaty tak gadają. Jak pozycja się cofnie, tak tu dopiero kozaki zaczną hulać. Gadają, że będą palić.
 — Przecie już się pali.
 — To od granatów jasna księżno, a resztę to oni „popodżygają“ sami. Ale niedoczekanie ich.
 — Dlaczego?...
 — Nie damy — z mocą rzekł Daniło. — Niech tylko psubraty spróbują „kogutki“ puszczać! Profesor Hruda już nad nami komendę wziął.
 — A pan marszałek co robi?
 — Pan marszałek biega po pałacu ze sztucerem i swoją szablą i kogo spotka, to krzyczy na niego „won“!... dość wy się tu nagospodarowali, wybiła godzina wasza i nasza“. Wszystko jedno, czy oficera spotka, czy sołdata, a nawet do pułkownika tak samo krzyknął i szablą się zamierzył. Chcieli go związać i aresztować, ale pan pustelnik powiedział do nich i nam przykazał mówić, że pan Orzęcki trochę fiksat. Tak my i gadamy, trzeba ratować, bo strach, co wyrabia.
 Księżna uśmiechnęła się blado. Zachęcony tem Daniło prawił dalej:
 — A jak się tak już pan marszałek nakrzyczy, nawymyśla, to zaczyna się modlić, krucyfiksem żegna cały pałac i tę stronę, skąd na nas armaty walą i woła, a ręce do góry podnosi; „Oni przyjdą, przyjdą, ja ich jeszcze zobaczę“, taj znowu: „won! wybiła wasza i nasza godzina“. Tak ciągle.
 Wtem straszny huk szarpnął murami piwnicy. Księżna skoczyła z miejsca.
 — Jezus Marja!... pałac wysadzają?... Daniło biegaj i sprowadź tu profesora.