Strona:Helena Mniszek - Pustelnik.djvu/132

 — To trupy — przeraziła się i odsunęła szybko.
 Wpadła w ogromną kupę pierza, pozostałego po uczcie, poślizgnęła się na leżących kulach, w pewnej chwili Daniło porwał ją na ręce, ocalając od wpadnięcia w okopy. Nareszcie wbiegli do pałacu. Zastąpiło im drogę kilku pijanych żołnierzy.
 — Kto idiot?!... — wołały ochrypłe głosy.
 Z drogi! — krzyczał Daniło.
 Gwizd ohydny śmignął w uszach księżnej.
 — Ej... krasawica!... ty dla mienia!
 Sołdat chwycił ją w pół, odorem okowity buchnął jej w twarz.
 — Precz! — krzyknęła.
 Wtem głuchy strzał, sołdat zaskrzeczał i zwalił się nawznak. Strzelec uniósł księżnę.
 — Coś ty zrobił, Daniło... zabiłeś?...
 — Czort z nim! Pijanica!
 Pustelnik zdumiał, ujrzawszy księżnę w pałacu, chciał ją ukryć w skarbczyku, lecz oparła się temu.
 — Ależ, księżno, teraz najgorsze momenta, nie można tu zostać.
 — Za nic tam nie wrócę! Kryś bezpieczny... ja nie mogę!
 — Pałac pełen żołdactwa, dezorganizacja ostateczna, zaczną grasować kozacy. Księżna się strasznie naraża.
 — Dam sobie radę.
 Młoda kobieta skoczyła na schody, wiodące do baszty najwyższej, po zdruzgotanej poprzednio wieży z chorągwią. Tam weszła na mały balkon w rodzaju krużganku, wgłębionego w murach, z widokiem bardzo rozległym na całą okolicę.
 — Tu zostanę.
 Nie było rady.
 Pustelnik uznał to miejsce za możliwe; zbyt wysoko dla kul karabinowych, działa zaś większe już milkły. Pro-