Strona:Helena Mniszek - Pustelnik.djvu/136

Daniło przeszkodził błagalnym ruchem. Zatrzymał księżnę za rękę i szepnął:
 — Ubije... jasna pani... nie pozna — taj ubije!... Boże zbaw! Strasznie rozsierdził się.
 Księżna jednak nie wytrzymała, jednym skokiem dopadła do starego i chwyciła go za rękę trzymającą szablę.
 — „Siałek Żęcki“ zwarjował?...
 — Co to!... kto?! Won! A... a... księżna pani, pokornie przepraszam! Ot, mościa księżno, wymiata się resztę śmiecia, słyszy księżna ta... ta... ta... ta... ta... złote, kochane miotełki. Idę bić, bić, bić... jeszcze i stary się przyda. Bij!... — wrzasnął i ruszył do wnętrza baszty — z impetem.
 Nagle wrócił, porwał ręce księżnej i wyciągnąwszy głowę na suchej, cienkiej szyi zachrzypiał jakby przez łzy.
 — Ja ich jeszcze zobaczę, ja ich jeszcze zobaczę, mościa księżno.
 — Kogo?... — spytała lekko drżąc.
 — Legjony.
 Poczem szarpnął się i znikł w ciemnej głębi.
 — Dur jego napadł — szepnął Daniło.
 Księżna stała, jak przykuta do miejsca. Dlaczego ją to jedno słowo tak wstrząsnęło?... Czar jakiś...
 — Daniło — krzyknęła — biegaj za marszałkiem, on się gdzie zabije, albo jego zabiją. Ruszaj!...
 Strzelec zawahał się.
 — Ruszaj!... słyszysz!... mam rewolwer, mnie tu nic nie grozi. Pilnuj marszałka!
 Strzelec wybiegł.
 — Co to jest?... jakiś urok na mnie spadł, dlaczego to słowo?...
 Młoda kobieta przylepiła się prawie do żelaznej kraty i, trzymając ręce przy skroniach, myślała, słuchała, patrzyła.