Strona:Helena Mniszek - Pustelnik.djvu/144

 — Kochany panie, co to, co?...
 — Oni!... oni!... — jak w obłędzie wrzeszczał staruszek.
 — Gdzie, jak?... Kto?...
 Zadyszany wskazał ręką na trakt. W tejże chwili z tętentem, szumnie, pełnym kłusem cwałował przez bramę mały oddział konnicy. Jakiś łopot tryumfalny nad nimi, zwycięzki zew. Aleją ocienioną wiązami szarżowali wprost na stojących. Księżna i pustelnik cofnęli się na bok, młodą kobietę przykuła dziwna moc, niepojęta, czar poprzedzał ich i leciał ku niej z siłą atakującego orła.
 Orzęcki wzniósł w górę obie ręce, trząsł się, dygotał, cały w płomieniach ze straszliwym krzykiem w rwącej się piersi.
 — Oni... oni... oni!...
 Oddział gnał wichrem.
 Pierwsze szeregi nadlatywały tuż aż warczało powietrze od pędu. Klasycznie wyrzucane nogi wierzchowców, z rytmiką i temperamentem, wygięte szyje, rozdęte krwawe chrapy, a nad głowami rumaków szare postacie żołnierskie, małe czapeczki... orzełki.
 — Nasi!... Artylerzyści!... — zawołał pustelnik.
 — Oni... Oni... Oni!... — wył Orzęcki.
 Zrównali się. Komenda głośna oficera, błysnęła wzniesiona szabla i... oddział stanął jak wmurowany. Jednocześnie rozległy się dwa okrzyki: szaleńczy, nabrzmiały szczęściem, rozrywający piersi organ Orzęckiego i głuchy w brzmieniu, lecz głęboki w tonie, szczególny głos księżnej Bożenny.
 Skamieniała, sztywna, zbielała na twarzy, patrzyła... na swoją wizję.
 Sen to... czy jawa?...
 A starzec, jak był z rozpostartemi ramionami, tak rzucił się do strzemion stojącego z brzegu oficera.