Strona:Helena Mniszek - Pustelnik.djvu/151

 Młoda kobieta podeszła śmiało.
 On powstał.
 — Księżno!!!...
 W stłumionym okrzyku tym zawarł bardzo wiele.
 Zrozumiała go. Wyciągnęła do niego rękę. Mocno ukrył ją w swych dłoniach.
 — Pragnęłam tu przyjść, musiałam! Czy... dobrze, że... przyszłam?...
 Zamiast odpowiedzi rękę jej przytulił do swych płonących ust.
 Nieskończona zda się minuta ciszy, w której mówi i pieści mnóstwo głosów.
 Usłyszał jej szept:
 „A gdy się kiedy spotkamy, inną już będziesz... bo cię przeistoczą“.
 Drgnął, oderwał usta od jej ręki.
 Spojrzeli sobie długo w oczy. Pomimo grubego mroku zanurzyli się w swych źrenicach i czytali w nich treść serdeczną.
 — Nie przeistoczyli?... — spytał głębokim, nizkim tonem głosu.
 — Wzmocnili...
 Zgiął się gwałtownie i, przyklęknąwszy, dotknął czołem jej kolan. Ujął drugą jej rękę i miękkie dłonie ukochanej kobiety położył sobie na skroniach.
 — Błogosławieństwo moje, moja męczarnio... moja krwawa tęsknico, mój... płomieniu życia.
 Pochyliła nizko nad nim rozpaloną twarz.
 — Więc i ty... i ty?...
 — Zawsze!... jednakowo silnie... męczeńsko...
 Trwali, jak w oczarowaniu.
 — Marzyłem... przyzywałem... abyś przyszła.
 — Dosięgnął mnie... twój nakaz.
 Dźwignął się, odurzony szczęściem.