Strona:Helena Mniszek - Pustelnik.djvu/48

 — Jakie? — mówże, bałwanie!
 — Jaśnie oświecona księżna pani spadła z konia.
 Książę drgnął, lecz opanował się natychmiast.
 — Łżesz! księżna nie spada nigdy — odrzekł z flegmą i zabrał się do oczekującej ostrygi.
 Daniło zamienił z kamerdynerem błyskawiczne spojrzenie.
 Książę był trochę stremowany, ale nie okazywał tego. Przełknął mięczaka i, biorąc drugą muszlę, spytał:
 — Gdzie jest księżna?
 — Niewiadomo, Machmud przybiegł sam, a skąd, też nikt nie wie.
 — Koniuszy zawiadomiony?
 — Tak jest. Rozjezdni wyjechali na różne drogi, szukać...
 — Powozy wysłane?...
 Daniło zdziwił się.
 — Powozy?... Nie.
 — Jesteście durnie. Czemże przyjedzie księżna?... Ruszaj do szorowni, niech wysyłają powozy w różne strony. Podawać pieczyste — rzucił przez ramię do lokaja.
 Strzelec wyszedł z nieokreślonem uczuciem niepewności w swej prostej duszy: czy książę przejął się możliwością wypadku, czy nie. Wszyscy jakoś potracili głowy. Jeden książę był spokojny. Widać tak jest po pańsku — myślał Daniło i gorączkowo zajął się rozesłaniem ekwipaży.
 Po śniadaniu książę zjawił się przed stajniami, z zimną krwią wysłuchał relacji masztalarzy, obejrzał Machmuda i cisnął przez zęby:
 — Wściekły ogier!
 Trzepiąc szpicrutą po swoich sztylpach, myślał: odważna Ena — lecz nawet sam przed sobą nie chciał się przyznać, że on na tego konia nie wsiadłby za nic.