Strona:Helena Mniszek - Pustelnik.djvu/52

nie nawykniesz, ja zaś, do tej szanownej twierdzy, w której zamykasz, na cztery spusty swój... stary takt, również nie czuję pociągu.
 — Widzę to. Chcesz być lżejszą.
 — Od twoich doktryn... O tak! Wybacz, że cię naraziłam na tyle... fatygi. Adieu!...
 Złożyła przesadnie głęboki, dworski ukłon i wyszła szybko z gabinetu.
 Książę uznał jednak, że nie wyczerpał sprawy, zepsuła mu niemal cały dzień. Z niezmąconym spokojem podążył za żoną. Znalazł ją już przebraną i wesoło bawiącą się z małym Krysiem. Malec biegał za matką z krzykiem, walił nóżkami w dywan, zanosił się od śmiechu, wywracał kozły na poduszkach, aż skry tryskały z jego szafirowych ocząt, a bujne loki trzepotały dokoła ślicznej główki. Ujrzawszy ojca, spoważniał na chwilę, popatrzył mu w oczy i rozbawienie uniosło go na nowo.
 — Mamuś jechała z Machmudem, potataj... potataj... a potem Machmud bahataj!... uciek i już! — a mamuś na wózku sklyp, sklyp, ha... ha!... ha!...
 Klaskał w pączki i rozdokazywał się na dobre.
 Książę podszedł do żony.
 — Spadłaś istotnie... Ena?...
 — Nie.
 — A cóż malec powtarza?... musiałaś mu opowiadać swoje przygody? Szczerszą jesteś przed synem niż przedemną.
 — Machmud bahataj!... — wrzasnął Kryś nad samem uchem księcia.
 — Ach... cicho smarkaty, dosyć hałasu! Niech go zabiorą. Nie lubię krzyków.
 Malec stropił się, umilkł, łzy mu w oczach błysnęły. Księżna ucałowała dziecko i oddała je bonie.
 — Może mi nareszcie powiesz, gdzie byłaś cały dzień?... — spytał książę.