Strona:Helena Mniszek - Pustelnik.djvu/63

 — To bliska krewna naszego rodu — dorzucił książę dumnie.
 — Ja słyszał. A ta — ot, Sobieska... to także krasawica.
 — Ach, Marysieńka! No, ją tylko uroda zrobiła, królową Polski.
 — A ona też wasza krewna?...
 Książę przymrużył oczy i usta wydął. Głos mu trochę skrzypnął.
 — Nie jesteś biegłym w historji naszej, ekscelencjo, Marja Kazimiera była francuską.
 — Nu i tylko szlachcianka d’Arquien. Żeby tak Bourbonka jaka, albo Valois, tak co innego. A!...
 Książę zmarszczył brwi. Dostojnik uśmiechał się drwiąco.
 — A Maryna Mniszchówna, też z waszych wielkich rodów. Ot, ona to nie tyle musiała, ile chciała być carową, no nie udawało się biednej. Byłaby parantela znaczna... jakby się powiodło. Prelest!
 — Nie imponowało nam to — sucho rzekł książę i odszedł w stronę.
 — Jaka to różnica z Mussinem — szepnął do siedzącego samotnie, na narożnej kanapce starego bardzo stryja swej żony, który rozmowę słyszał.
 Wiekowy magnat odrzekł apatycznie:
 — The... Mussin w aksamicie, a ten we własnej skórze.
 Książę był niezadowolony, podążył naprawiać humor do grupy z gubernatorem. Do samotnie siedzącego starca zbliżył się błyszczący dostojnik i, siadając obok na fotelu, spytał po rosyjsku:
 — Książę pali?...
 Wyblakłe oczy magnata spojrzały z chłodną satyrą.
 — Jestem hrabią — odrzekł zimno.
 — A... pardon. Może cygaro?...
 Podał hrabiemu złotą papierośnicę.