Strona:Helena Mniszek - Pustelnik.djvu/64

 Starzec zaprzeczył głową.
 — Nie palę, dziękuję — brzmiała polska odpowiedź.
 — Hm!... Hm... da!... Wy graf zdaje się z Polszy?...
 Hrabia milczał, jak niewzruszona skała, był zakłopotany.
 — Wasz ród w Polszy osiadły i „imienja“ wasze tam że. Ja słyszał tam bogaty kraj, no wszystko taki nie Wołyń — nie Rosja.
 Popatrzał z ukosa na chłodnego magnata.
 — Wy, graf, nie rozumiecie po rosyjsku. A?...
 Starzec zrobił giest potwierdzenia, z bladym półuśmiechem.
 — Hm... da!... A ja nie rozumiem po polsku, ot jak.
 Złośliwy uśmiech błysnął mu na wąskich wargach.
 — A u was tam, język rosyjski niepotrzebny w Prywislinji. A!...
 Magnat zatrząsł się, purpura wystąpiła mu na blade policzki, zatrzepał jakoś rękoma i ciężko dźwignął się z fotela. Surowe spojrzenie rzuciwszy dostojnikowi, rzekł głośno i dobitnie:
 — Nie!... pozwalamy wam zabrać go z powrotem do... do... Nadwołginji...
 Dumnie skinął głową i posunął się w stronę drzwi.
 Rosjanin zaśmiał się zjadliwie.
 — A ot, tak i zrozumiał!... i zęby ma zdrowe. Nu...
 Hrabia brał już za klamkę, gdy prawie podbiegł do niego Mussin-Puszczew, rozpromieniony, w lansadach, arcyuprzejmy z francusczyzną na ustach.
 — Hrabia odchodzi?... Dlaczego?... Prosimy zostać, ciekawa kwestja się rozstrzyga. Proszę nam dotrzymać towarzystwa.
 — Za starym już... panie gubernatorze do... towarzystwa, muszę odpocząć.
 Mussin zniżył głos.