Strona:Helena Mniszek - Pustelnik.djvu/67

szy, że coś go ze zwykłej równowagi wyprowadza. Parę głośnych słów wydarło się ze wzburzonej piersi.
 — W polskim domu?... taka pompa przyjęcia?... Taka braterska familjarność z nimi?...
 Wtem zatrzymał się nagłe; w gąszczu jakichś drzew egzotycznych wpadł prawie na kolana starego hrabiego, który tu samotnie siedział na ukrytej ławce kamiennej.
 — Ach... stokrotnie przepraszam...
 — Proszę bardzo — uprzejmie przemówił hrabia — profesor Hruda — wszak prawda?...
 — Tak jest, Medard Hruda.
 Hrabia wymówił swe nazwisko, podając rękę serdecznie.
 Pustelnik wziął dłoń magnata w obie ręce i gorąco ją uścisnął. Twarz mu trysnęła radością.
 — Więc hrabia Salezy, stryj księżnej Bożenny?... Jakżem szczęśliwy, że mogę poznać osobiście, tyle słysząc... wiedząc...
 — Ja również... ja również... Siadaj, profesorze. Gdzież tak pędziłeś, jakby cię gonił najzaciętszy wróg?
 — Tak ot... sobie... uciekałem...
 — Od czego?...
 — Ot... panie hrabio, stary już jestem.
 — Tak... Och tak!... obaj starzy jesteśmy.
 Długa chwila ciszy.
 — Ot, ot... dziwak jestem, hrabio.
 — I ja dziwak, profesorze.
 Znowu milczenie.
 — A tam młodzi... bawią się — rzekł hrabia Salezy.
 — Bo młodzi.
 — Był tam, profesor... na górze?...
 — Byłem.
 — Chyba krótko?...
 — Tak... niedługo sobie.
 — Cóż... socjeta?...