Strona:Helena Mniszek - Pustelnik.djvu/70

 — Sądząc ze słów hrabiego, zgaduję, jak prawomyślnie dostojnik ten wyraża się o Polsce.
 — A... tak... miałem sposobność usłyszeć to właśnie.
 — Miła kompanja!
 — Tak, zaszczytna!...
 Szybkie kroki na żwirowej ulicy; zbliżył się kamerdyner.
 — Jaśnie wielmożny panie hrabio, obiad podany, księżna pani czeka na jaśnie wielmożnego i na pana profesora.
 Hrabia z bladym uśmiechem łagodnie popatrzał na służącego.
 — Mówiłem ci już — kochanku — abyś mię tak... niesłychanie nie jaśniował; ja tego nie lubię, tytuł... wystarczy. A na obiad to uważasz nie przyjdę, słabym i... głowa mnie boli. Księżnie powiedz, że jestem niezdrów. — Pan hrabia trochę niedomaga i przeprasza, że na obiad nie przyjdzie. Tak trzeba powiedzieć. A pan, profesorze?
 — Ja ot... ot... niegłodnym i... już tak, wolałbym dotrzymać towarzystwa hrabiemu, jeśli nie znudzę.
 Magnat położył rękę na kolanie Hrudy.
 — Frazesy odrzucimy! Będziemy za tem obiadowali u... pana marszałka Orzęckiego w pawilonie.
 Kamerdyner zrobił wielkie oczy.
 — Tak, kochanku, niech nam podadzą obiad w pawilonie.
 Po odejściu służącego obaj starzy uśmiechnęli się prawie jednocześnie, każdy do swojej myśli, hrabia wyraził ją pierwszy. Wesoło i rzeźko zawołał.
 — Dezercja od etykiety i władzy. „Niebłagonadiożnoje prystuplenje”.
 — Ocalejemy od widoku akselbantów — dodał drugi.
 — I lepiej strawimy obiad galowy, we trójkę z poczciwym Orzęckim.
 — Znasz go, profesorze?...
 — Wybornie. Odwiedza mnie czasem w Smolarni.