Strona:Helena Mniszek - Pustelnik.djvu/90

kłusaki szły z fantazją, ciągnąc za sobą jak piórko, mały wysoki amerykan, z królującą postacią kobiecą, która trzymała wodze, śmiałą ręką.
 — Księżna Bożenna! — zawołał zdumiony.
 Usunął się na bok. Przecwałowały koło niego rozhukane cuganty ze znamiennym chrzęstem wytwornej uprzęży.
 — Stop!... — krzyknęła księżna, zatrzymując w miejscu spasione bieguny.
 Amerykan stanął, jak urzeczony. Księżna rzuciła lejce siedzącemu za nią stangretowi i zeskoczyła na ziemię.
 — Dzień dobry! Mogłam rozjechać profesora! Aa!.. przeszkodziłam w eskultacji jakiegoś pacjenta, czy kiijenta.
 — Nic nie szkodzi.
 — Ale umiem szukać! Intuicją wiedziona jechałam i znalazłam!
 — Kogo, mnie?
 — A właśnie, profesora.
 — Nie przypuszczałem, aby księżna tak rano...
 — Nie leżała jeszcze w betach?... Ha... ha!... Robi to za mnie mój mąż i... sumiennie. Cóż, pacierze odmówione?
 — Już! — uśmiechnął się stary.
 — I rozmowa z lasem skończona?...
 — Skądże księżna pani tego świadoma?...
 — Ja wszystko wiem. Odgaduję! Pan tu, jak bard, w tej puszczy.
 — Może prędzej gnom leśny?...
 — Ach nie! pan ma w sobie coś, co zniewala do słuchania go. Pomimo, że nie daje pan pozorów wodza. Przyjechałam do profesora z prośbą, a tu, na Smolarni, pana niema, za to stoi cały tłum chłopów, bab, dzieci, istny jarmark. Semen mi wskazał kierunek pańskiego spaceru i objaśnił, że te chłopy to pacjenci pańscy. Nie wiedziałam, że profesor leczeniem się zajmuje.